Σου μιλάω μια φορά και σε κοιτάω στα μάτια. Κι εσύ το ίδιο. Μου χαμογελάς. Τα μάτια μου αστράφτουν. Τι υπέροχο χαμόγελο. Φωτίζεται ο χώρος. Φεύγω. Το μυαλό γεμίζει με σκέψεις για σένα. Η φωνή σου αντηχεί μέσα στο κεφάλι μου.
Σε βλέπω. Με βλέπεις. Αποφεύγω το βλέμμα το δικό σου. Ντρέπομαι. Φοβάμαι. Τώρα τελευταία το κάνω αυτό. Απορρίπτω πρώτη ό,τι διαισθάνομαι ότι θα με απορρίψει. Απορρίπτω ανθρώπους και συναισθήματα και δεν ρισκάρω. Ελάττωμά μου. Θέλω να ρισκάρω. Θέλω να φτάσω στην άκρη του γκρεμού και να μη με νοιάζει. Όμως ο φόβος με σταματάει. Κι αν γλιστρήσω και πέσω κάτω; Αν δε ξανασηκωθώ ποτέ;
Γι αυτό δεν κάνω τίποτα. Παραμένω αδρανής. Όσο και να μου λένε οι γύρω μου το αντίθετο. Δεν μπορώ να το ρισκάρω και να φάω τα μούτρα μου. Δε θέλω να ξανανιώσω έτσι. Έκανα χρόνια για να φτάσω εδώ που είμαι. Κι η ζωή είναι μικρή. Ίσως γι αυτό ακριβώς θα πρέπει να το ρισκάρω. Αλλά γνωρίζω πως δε θα το κάνω ποτέ αυτό.
Έτσι μένω με τα όνειρά μου. Νιώθω ασφαλής εκεί. Ότι τίποτε και κανένας δε θα με πληγώσει. Μόνο τότε είμαι θαρραλέα. Μόνο τότε ρισκάρω. Μόνο τότε είμαι ολοκληρωτικά και αναπολόγητα εγώ.
~~~~~~~
Αχχχχχχ...
