Προσπαθώ να κάνω τον εαυτό μου παθητικό απέναντί σου. Να σε βλέπω μόνο σα φίλο και τίποτε άλλο. Σαν κάποιον που με κάνει να γελάω. Σαν κάποιον που με προσέχει. Σαν κάποιον που είναι εκεί όταν τον έχω ανάγκη. Σαν κάποιον που όταν τον βλέπω να χαμογελάει ευφραίνεται η ψυχή μου. Σαν κάποιον που ψάχνω να βρω μέσα στο πλήθος. Σαν κάποιον που επίτηδες κοιτάω πίσω κάθε ένα δευτερόλεπτο επειδή μου λείπει κάθε τόσο. Σαν κάποιον για τον οποίο γράφω ποιήματα.
Ποιήματα γράφω μόνο για αυτούς που με ενθουσιάζουν. Που μου κινούν το ενδιαφέρον. Που με κάνουν να νιώθω ζωντανή. Τώρα, νιώθω πιο ζωντανή από ποτέ. Είμαι χαρούμενη, αλήθεια. Ίσως όμως άμα φύγεις, όπως λες, να νιώσω σαν να μου λείπει κάτι° σα να είχα κάτι και το έχασα. Δε θέλω να φύγεις. Σε νιώθω τόσο κοντά μου, τοσο φίλο μου.
Ο λαιμός μου πνίγεται με όλα αυτά που θέλω να πω, με όλα αυτά που σκέφτομαι. Το να γράφω ποιήματα με βοηθάει να ξεσκάω. Ό, τι δεν μπορώ να πω στους άλλους το αποτυπώνω στο χαρτί. Νιώθω πως αν πω όλα αυτά που σκέφτομαι θα με κρίνουν ή δε θα νοιαστούν καν. Από τη μια θα ήθελα να πουν κάτι, αλλά από την άλλη δε τη θέλω τη γνώμη τους° ξέρω δε θα μου χρησιμεύσει πουθενά.
Θέλω να είμαι πιο προσεκτική με τις σκέψεις μου. Είπα ότι μετά από αυτόν θα σταματήσω να υπεραναλύω στο κεφάλι μου τα πάντα° το μόνο που έπαθα ήταν να πληγωθώ.
