Πρώτα ξεκινά με μια ματιά.
Ύστερα με ένα χαμόγελο κι αργότερα μια λέξη.
Μετά φεύγεις.
Έρχεται η σκέψη.
Περιφέρεται από εδώ κι από εκεί ώστε να βεβαιωθεί ότι είσαι παντού στο μυαλό μου.
Μιλάει. Μιλάει πολύ.
Μιλάει γι σένα.
Δε σταματάει ποτέ.
Ώσπου να νυχτώσει.
Τότε έρχεται το όνειρο.
Είναι κάτι σαν τη σκέψη μόνο που δεν μπορείς να το ελέγξεις.
Είναι πιο δυνατό.
Το όνειρο ζωγραφίζει.
Με τα πινέλα του γεμάτα μπογιά γεμίζει άσπρες φιγούρες.
Χρωματίζει αναμνήσεις.
Αλλά μπορεί και δημιουργεί δικές του.
Φαντάζεται.
Κάνει τις επιθυμίες πιο έντονες.
Είναι το πιο επικίνδυνο το όνειρο.
Γιατί μπορεί να σε κάνει να ελπίζεις για κάτι που ίσως μπορεί και να μην έρθει ποτέ.
Και γι αυτό ξυπνάμε. Για να αντικρύσουμε την πραγματικότητα.
Γιατί χωρίς την πραγματικότητα θα ήμασταν μόνο με σκέψεις, όνειρα και ψεύτικες ελπίδες.
