Είναι φορές που σκέφτομαι:
Αν δε σε γνώριζα ποτέ, θα γινόντουσαν όλα αλλιώς;
Αν δε σε γνώριζα θα ένιωθα ποτέ τέτοιο φτερούγισμα όπως ένιωθα στη καρδιά μου;
Θα ένιωθα τέτοιο άγχος όταν με κοίταζες;
Θα ένιωθα άραγε την ίδια στεναχώρια με αυτή που ένιωσα όταν σε είδα μαζί της;
Θα είχα ανασφάλεια για την εμφάνιση μου;
Αν είμαι αρκετή;
Θα έβρισκα ποτέ το θάρρος να ξεπεράσω τους φόβους μου και να ησυχάσω τη φωνή στο μυαλό μου;
Θα καταλάβαινα ποτέ την αξία μου και το ποσό αγαπώ τον εαυτό μου;
Μπορεί ναι, μπορεί και όχι.
Τελικά μου φαίνεται οτι χαίρομαι που σε γνώρισα.
~~~~~
Λοιπόν συνήθως το βράδυ μπαίνω σε σκέψεις και στον ινερ Σωκράτη μου (λολ το αλτερ ιγκο μου) και γι αυτόν το λόγο λοιπόν
για όλους εσάς φίλοι μου που νιώθετε ότι δεν είστε αρκετά όμορφοι, αρκετά έξυπνοι, αρκετά χαρισματικοί, έχω να πω κάτι:
Είστε πανέμορφοι μέσα και έξω! Μη το ξεχνάτε αυτό ποτέ!
Καληνύχτααα
Xoxo
