Τη ζωή τη νιώθω σαν ταινία.
Εγώ κι εσύ πρωταγωνιστές.
Το μέρος που βρεθήκαμε ο κινηματογράφος.
Ξαφνικά ειδωθήκαμε και κατευθείαν νιώσαμε.
Ήσουν κάτι που αποζητούσα εδώ και καιρό.
Μου το έδωσες.
Ένιωσα τόσο χαρούμενη.
Πήρα πίσω αυτό που είχα χάσει.
Την αυτοεκτίμησή μου.
Μου την έδωσες.
Και σε ευχαριστώ.
Είσαι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να μου δώσει Ο Θεός.
Οι ταινίες όμως έχουν και το τέλος τους.
Αυτό δε σημαίνει όμως ότι το τέλος είναι οδυνηρό.
Αντίθετα.
Ήταν ευχάριστο.
Μου έδωσες υπόσχεση.
Να δω αν θα την κρατήσεις.
Και να μην την κρατήσεις δε θα σε περιμένω.
Μου αρκεί που βρήκα τον παλιό μου εαυτό.
Και σε ευχαριστώ γι αυτό.
~~~~~
Ένα σαμερ φλινγκ ήταν παιδιά και τώρα νιώθω μπος ας μπιτσ λολ
