Hatırlıyor musun?
Seninle ilk defa burada buluşmuştuk.
Yine bir sonbahar mevsimiydi.
Yağmur yağıyordu aynı şimdiki gibi.
Sen sırılsıklam ellerinde çiçeklerle gelmiştin.
Ve yine geç kalmıştın sevgilim.
Koşa koşa gelmiştin.
Durdun ve özür dileyen gözlerle baktın yüzüme.
Oysa hiç umurumda değildi geç gelişin.
Sımsıkı sarıldım sana o güzel kokunu içime çekerken.
Kalbimde kelebekler uçurken.
Oturduk bir süre yağan yağmuru izledik. Beraberinde dökülen yapraklarla.
Bir an gözlerimiz buluştu o sonbahar akşamında.
Sözler anlamsız kalmıştı bir bakış anlatmıştı herşeyi.
Bakışmanın etkisiyle güldük sonra.
Gülüşünü ne çok sevdiğimi hatırladım tekrar.
Kollarına aldın beni yanağıma bir öpücük kondurarak.
Kollarında olmanın verdiği huzurla.
Seni ne çok sevdiğimi bir kez daha anladım.
Yine bir sonbahar mevsimi ve biz yine aynı yerdeyiz.
Ama bu kez iki minik afacanla.
Aylar hatta yıllar geçti ömrümüzden.
Yine beraber ilk tanıştığımız yerde.
Ve yine aynı bakış aynı sevdayla.
Seni seviyorum hayatım
(Biricik eşime yazdığım şiir bu evlenmeden yıllar önce sanki bu günümüzü bilircesine. Sizlerinde severek okumanız dileği ile. )
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SENİN GÖZLERİNDE BULDUM AŞKI
PoetryŞUAN ÇOKTAN UYANDIN. BELKİ HALA UYUYORSUN. BELKİDE KAHVALTI EDİYORSUN. BELKİ GÖZLERİNİ BİLE AÇMADIN DAHA. ÇIKTIN MI YOLA? YOKSA BU GÜN TATİL Mİ SANA? GÜNAYDIN HAYAT IŞIĞIM. GÜNÜN İLK GÜNAYDINI BENDEN SANA. SENİ SEVİYORUM.
