What's Up? 15 ✓

3. Bölüm (Sehun ve Joon)

Kapı çalınca tabakları sehpaya bırakıp koştum. Onlar için güzel şeyler hazırlamıştım.

"Hoş ageldiniz."

"Selam!"

"Keşke onu da getirseydiniz."

"Kısa süreliğine buradaydı. Evine döndü."

Sehun yanıtladıktan sonra Joon sehpadakileri fark edip bana döndü.

"Tanrım! Bunları hala yapıyor musun?!"

Lisedeyken çok sık bizde kalırdı. Ona çörek, poğaça ve küçük keklerimden yapardım. En yakın arkadaşlarımdan biriydi.

"Bir pastane açmayı da düşünmüştüm, ama diğer dükkanımı SubWay yapacağım."

Yerlerine oturduktan sonra Joon bana hüzünle baktı.

"Onunla bir daha görüşmedin mi?"

"Nasıl anladın?"

"Kendini sadece işe adamışsın."

"O Namjoon'la yattı."

"NE?!!"

Aynı anda bağırdılar. Buna neden şaşırıyorlardı ki?

"Ona aşık olmuş. Yapacağım bir şey yoktu."

Sehun tereddütle sordu.

"Peki arkadaşımızdan hoşlanman?"

"Uzun zamandır ilk kez bir şeyler hissettim Sehun."

"Anladım."

Konu daha fazla uzamasın diye yerimden kaktım.

"Ne istersiniz? Kola? Soda? Bira? Dondurma pastası? Çörek? Pasta?"

"Sayarken doydum "

İçecekleri getirip seçmeleri için sehpaya bıraktım. Hala arkadaşlarımın arasına karışmakta tereddütlüydüm.

"Çalışmak dışında neler yapıyorsun?"

"Uyuyorum Joon."

"Nasıl yani?"

"Dükkanlar kapandıktan sonra eve gelip uyuyorum."

"Hafta sonu?"

"Televizyon izliyorum."

"Hepsi bu mu gerçekten?"

"Evet, neden?"

Birbirlerine bakıp aynı anda bana döndüler. Söze Sehun girdi.

"Sana onun numarasını vereceğim."

"Neden aniden..."

"Görüşmelisin."

"Sadece arkadaş olmak istiyorum."

"Bence daha fazlası olmalısınız."

"Bilmiyorum."

"Ben demiştim demek istemiyorum ama herkesle aranı açıp sadece ona odaklandın."

"Ama siz haklıydınız."

Joon gülümseyerek bana döndü.

"Biz sadece seni korumaya çalıştık Chanyeol. Şimdi bir başkasıyla mutlu olmanın zamanı."

"Bunu hiç düşünmedim."

"Arkadaşımızla tanıştığında fikrin değişecektir."

"Neden çok hevesli olduğunu hissediyorum Joon?"

"Yooo, hiç öyle değil. Sadece tanışırsan iyi olur diye düşündük."

"Peki, tanışalım."

"Kardeşin nasıl?"

"Jongin mi? İyi, yurt dışına gönderdim."

"Okul için mi?"

"Evet, Amerika'da okuyor."

"Geldiği zaman görüşelim. Olur mu?"

"Tabi, isterseniz numarasını vereyim."

"Çok sevinirim."

Bütün bir akşamı liseden konuşarak geçirdik. Müşterilerle kısa yemek sohbetlerim dışında insanlarla iletişimim yoktu. Sanırım artık görüşeceğim insanlar vardı. Hayatımda, hem adını sormayı unuttuğum o büyüleyici varlık, hem de lise arkadaşlarım olacaktı.