PSYCHOLOVE

X.

Sataniel

At first, she hesitant to go with me, it's written all over her pale face. Napaka putla niyang babae, I mean yung skin but her lips are pink--- what ever sataniel stop that thing, mind your business. It's a matter of seconds before she uttered 'okay' and stared on my back again. Damn! I waited for almost one minute, tapos iyon lamang isasagot sa akin?

"Let's go at huwag kang lalayo masyado sa akin" Tumingin lang siya sakin at ibinalik ulit ang paningin sa aking likuran. This woman! What is she? A robot? Parang ayaw niya lagi sa tao.

Pailing iling akong humakbang sa eksena at ramdam kong nakasunod siya sa akin.

Actually, hindi ko rin alam kung bakit ko siya isinama sa scene na ito. I can send her away from here whether she like it or not, but I insist to come with me. Dahil siguro nahihiwagaan ako sa mga kinikilos niya pati narin sa behavior na ipinapakita niya. Nagtataka din ako kung bakit ganon nalang kaiwas ang ibang studyante kapag nakakasalubong nila ang babaeng ito. Kung hindi naman iniiwasan, binubully siya which is not right for her. Hindi siya gumaganti, hindi ko man lang nakikitaan ng violent reaction kahit man lang makaramdam ng sakit ay wala. Madalas ko kasing napapansin yon dahil sentro siya ng mga studyante dito. Hindi ko nga alam kung tao pa ba to o sanay nalang na masaktan kaya hindi na nagrereact. Dahil nga sa ako ang may ari nitong unibersidad na ito, parang responsibilidad ko tuloy siyang protekhan and for those bullies, I gave them a great punishment. And for Miss Sakura, she need a psychological needs like professionals. Maybe is there something wrong with her mental, so she need to see a psychologists or even a psychiatrists.

Dumaan kami sa gitna ng maraming tao at nakuha namin ang ilang atensyon ng mga studyante kaya pasimple ko siyang tinignan sa likuran. Nakayuko ito at sa lupa lamang nakatuon ang paningin. Buti nakakakita pa siya diyaan.

Napabuntong hininga nalang ako at hinila siya sa aking tabi, napakabagal maglakad.

"Can you put your head up?" Medyo iritado kung sabi sa kanya na ikinatigil ng pag sway ng kanyang kamay. Naiilang kasi ako sa pagyuko niya para siyang aping api. Like hey, they don't bite but they can judge.

"Can you stop gripping my wrist? It's already violet"

"Oh, I'm sorry."

She grabbed her hand and check if it's fine but it's obviously not and I felt sorry for that. Hindi ko lang napansin na napahigpit na pala ang hawak ko sa kanya. Wala naman siyang reaksyon doon kaya tumingin nalang ulit siya sa akin without any emotions. I cleared my throat before I speak.

"You shouldn't put your head down when you're walking. It'll harm you"

Napansin kong papalapit na sa amin ang rescuer dala ang mahabang hagdan para akyatin ang narra. See? That's impossible. May kasabay nadin silang police para imbestigahan ang nangyari and it's time for me to mingle.

"Why I am still here?" Napabalik ako ng tingin sa kanya ng magtanong ito sa akin. Ni hindi man lang pinansin ang sinabi ko.

Nakatitig lang siya sa akin na akala mo hinahalukay ang buo kong kaisipan kaya umiwas ako ng tingin sa kanya at nagisip ng rason na maibibigay sa kanya.

"I thought you want to be here? So, I joined you."

"I want to be alone." She said and look at to the police who arrived late, damn late.

"So, why you accept my invitation?"

Pumayag naman siya, hindi ko naman siya pinilit.

"Because your eyes begging me to come with you."

This time, I was shocked at nanlalaking mata akong nakatingin sa kanya. My eyes? Yes, I know the eyes can't tell a lie but that's impo--- Am I really begging? That's actually out of my character.