Kalbimden Dökülenler

(2)

Insan kendinden sıkılır mı?
Ben kendimden sıkılıyordum her geçen saniye ve hep bir depresiflik havası vardı üzerimde.
Sussam konuşasım geliyor, konuşsam canım susmak istiyor gibi hissediyordum nedensizce. Sanırım depresyondaydım, boşluk hissi vardı çünkü bedenimde.

Elimi saçlarımdan geçirdiğimi ve derin bir of çektiğimi farkettim. Derdimin ne olduğunu bilmiyordum ama bir derdim var gibiydi. Kendimi sevemiyordum ama sevmeye çalışıyor gibiydim, kimden ya da neden saklanıyordum bilmiyordum ama bu yorgun kızı bulamayacaklarını biliyordum işte. Beni kendimden başka kim bulabilirdi ki zaten?

İnsanı en iyi kim anlardı mesela kendinden başka? Aynı derdi çekmiş olanlar mı, aynı olmasa bile benzer bir derdi olanlar mı , yoksa seni anlamasa bile varlığını hissettirenler mi anlardı en çok?
Unutmadan... Birde destek oluyormuş gibi görünüp aslında hisettiklerimizi gram umursamayan bir kesim var tabiki hayatlarımızda...

Bizleri aslında bizden başka  tam ve en doğru şekilde kimse anlayamaz gibime geliyor. Elbet destek olanlar olacaktır hepinizin hayatında ama hiçbirinin desteği sizin kendinize iyi davranmanızın yerini tutmuyor, tabi bunu başarabiliyorsaniz...

Ben hiçbir zaman idolümün dediği gibi biri olmadım maalesef. YANI;
"Kendime en yakın arkadaşıma davrandığım gibi davranmadım."
Her zaman her suçu kendimde aradım, çünkü başkasına değilde, kendime kızmak hep daha kolayıma geliyordu.
Gözyaşlarım anlatırdı duygularımı benim yerime ve hüznümse onlara öncü olurdu her seferinde.

Insanlara bağlanan ama kırıldıkca soğuyan yapım bazı duygulara zamanla bağışıklık kazanır oldu bu sayede. Biri sizi inceldiğiniz yerden koparınca orayı hissetmiyorsunuz çünkü bir süre sonra.
Bende de tam olarak bu olmuştu. Beni üzen olaylar ve durumlar eskisi kadar yakmamaya başladı canımı. Farkettim ki zamanla buzlaşıyor kalbim. Oysaki ilk zamanlarımı hatırlarım, tek kelimenin beni derinden yıktığı o hassas zamanlar mesela...

Insan en çok sevdiklerine kırılır ve sevdiklerinden beklenti içine girer bu hayatta, çünkü gardını indirmiştir bu insanlara. Bu sebeple de bizleri en çok sevdiklerimiz yıkar aslında.
"KİMİ YADA NEYİ ÇOK SEVİYORSANIZ, O SİZİN İMTİHANINIZDIR."
Bu yüzdendir zaten sevdiklerimizi kaybedişlerimiz lakin yinede sevmeye devam ederiz. Sevmeden yapamaz ki insan zaten. Birinin desteğine ya da sevgisine ihtiyaç duymadan yapamaz bu bedenler. Hepimiz sevgiye aç yaşıyoruz hayatı. Mesele ise doyuranları bulabilmek değil mi zaten...