Kalbimden Dökülenler

(5)

Yine farkettim acı bir gerçeği.

"İnsanlar kendi değerlerini kendileri belirlerler..."

Çok şey değişebilir hayatta ama bu değişmiyor benim hayatımda.
Birini seviyorsam çok seviyorum ve sevgim suistimal ediliyormuş gibi hissedersem ya da değersiz hissedersem eğer soğumaya başlıyor yüreğim. Elbette ki bu soğukluğun tamamlanmaması için ilgi, alaka ve önem arz etmem gerekli. Ne yazık ki her zaman bunu bulamıyor bu yorgun kalplerimiz...

İnsanların hakkımda ne düşündüğünü merak etmişimdir onca zaman ve hep :
"Keşke akıl okuyabilseydim." diye geçirirdim içimden. Sonucu ne olursa olsun ve ne öğrenirsem öğreneyim böyle bir yetenekten pişmanlık duymazdım sanırım...

Peki "Neden sevdiklerimiz bizi onları sevdiğimiz kadar sevemez bir türlü?" diye sorgularken buluyorum kendimi yine...
Sevgi neden hep acı'yı da beraberinde getirir? Niye hep birinin canının yanması gerekir kalp yolunda? Maalesef ki bu konuyu ne kadar düşünürsem düşüneyim bulduğum en mantıklı sonuç Her duygunun birbirini tamamlaması gerektiği oluyor.
Yani bu, sevgi ve nefret kadar mutluluk ve acının da hayatımızda var olmak zorunda oluşu demek.
Hem zaten mutluluk olmasaydı eğer üzüntüyü hissedebilir miydi bu yüreklerimiz? Karanlık olmasaydı, aydınlıkların önemi kalır mıydı şu kötülüklerle dolu dünyada?..

Hepimizin var bir derdi ve insan hep en sevdiklerine anlatmayı başaramıyor bu dertleri, hep en sevdikleri tarafından anlaşılması güç bi halde buluyor kendini.
Ne sözcükler kuruyoruz yüreğimizde ama dökülmeyi beceremiyorlar şu aciz dilimizden.
Ne anlamlar barındırıyor da şu yorgun kalplerimiz içlerinde fakat biz bir türlü ifade etmeyi başaramıyoruz.  Sorun da tam olarak bu ya zaten.  Anlaşılmamaktan korktuğumuz için anlayamıyorlar en sonunda bizi....
Sizi anlayabilen insanlarla tanışmanız dileğimle...

Hepinize iyi geceler anlaşılmayı bekleyen yorgun kalplerim, o narin kalplerinizden öpüyorum hepinizin...  ❤