Nasılda ağırım bu gecede kendime
Düşüncelerim almış beni benden yine
Sen yoksun ve dertler çok, ne diye?
Ne olur gel, kendimden kurtar beni be...
Yorgun yaşıyoruz bu hayatı.
Bitkiniz kendimizden mesela.
Karamsarlıklar, düşünceler, üzüntüler ve anılar...
Hepsi birbiriyle acı verici bir şekilde bağlantılı maalesef ki.
Şu satırları okurken bile kiminin gözleri yaşlı, kimininse kalbi yorgun...
Peki insan kendini neden yalnız hisseder sizce?
Etrafında insan olmadığından mı bu hisler çöker yüreğine yoksa kendisiyle ilgilenilmiyor diye mi?
Elbette birçoğumuzun hoşuna gider ilgilenilmek ve değer verilmek ama bazı insanlar vardır ki hayatımızda en çok onların ilgisine ve sevgisine muhtacızdır onca insanın içinde. Birde unutamadıkları olanlar vardır tabi aramızda...
Ne demiş şair amca:
"Yanımızda kimse olmadığından değil ki bu yalnızlığımız, yanımızda istediğimiz olmadığından aslında yalnızız."
Geceye kendi yazdığım bir şiiri de bırakarak veda ediyorum...
İyi geceler dilerim hepinize.
Yorgun kalplerinizden öperim...
Görmezdi bu gözlerim
Ben yolunu gözlerim, yine
Bitmez ki hislerim
Seni hep kendime isterim.
Bekledim gelmeni, gelmedin.
Kalmanı istedim ve gittin yine
Yolumuz ayrı, şehirler farklı
Sevgimiz vardı
Yokluğun kaldı.
Sordum seni kendime
Sakladım hüznümü kalbime
Cevabım çoktu, acım boldu
Tadım yoktu
Olan oldu.
Görmezdi bu gözlerim
Ben yolunu gözledim, niye?
Bitmezdi ki hislerim
Seni hep kendime istedim...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kalbimden Dökülenler
Short StoryKendi kendime konuştuklarım, hissettiklerim, söylemek istediklerim, sevdiklerim, emek verdiklerim, beklediklerim ve daha niceleri... İşte tüm bunlar tam olarak burada kalbimden dökülüyor. İyi Okumalar...
