𝟩// 𝐋𝐚𝐫𝐫𝐲 𝐒𝐭𝐲𝐥𝐢𝐧𝐬𝐨𝐧

2:Tom Wercy

feelintheblue bu bölüm geç gelen doğum günü hediyen olsun, şansıma aktif olmadığım günmüş :'( TEKRARDAN DOĞUM GÜNÜN KUTLU OLSUN BEBEĞİM😽💙🙆🌸🌈🎊🎉🎁🎈🎇🌌🎆✨💕💓💖💗💝💞💚💛💜

EHM! Nihayet beklediğim alter geldiiiiiiii :>

Tom benim için önemli, Tom'u sevin, Tom cici. Ya da belki de değildir :> neyse neyse, 3. alter karakterimiz Tom. Kendisi 29 yaşında, ve Louis'nin asıl yaşından 5 yaş büyük. (Ve ona âşığım)

Bilinen belirgin alter özelliği: sanata olan aşırı tutkusu.

Aklımda güzel şeyler var, değişik olacak bu yüzden heyecanlıyım.

Keyifli okumalar 🐥🐯🐰🐱💙💚

Medya: Tom Wercy.

☀️☀️☀️☀️

Harry, yattığı yatakta gözlerini ovuşturarak doğruldu. Gözleri karanlık odada turlarken, Louis ve kendisine ait olan odadaydı. Ama yanı boştu. Karanlığa alışan gözleri, bir an yanındaki boşluğa burukça bakarak, orada uzun süre oyalanmıştı. Sonrasında çatılan kaşları, zihninin gebe kaldığı hoşnutsuz düşünceleri yansıtarak, kaşlarının arasına huzursuz yarıklar çizmişti.

Justin gitmişti? Tom? Tom neredeyse bir aydır gelmemişti, o olabilir miydi?

Tom, Justin'in aksine, karanlığa ve geceye düşkün olduğundan uyumazdı. O kaliteli görünümünün altında, her zaman içindeki karanlığı yansıtan gözleriyle, aslında onu kaliteli gösteren şeyin ağır başlı karanlığı olduğunu, onu tanımadan anlayamazdınız. Renkli bir kişilik değildi, konuştuğunda ukalalık yaparken, sizi düşündüren kasvetli şeyler söylerdi. Onu tanımayan çok sever, gizemli kişiliğinden biraz daha fazla tadabilmek için dilenirlerdi.

Güzel kokulu, zehirli bir çiçek gibiydi. Sizi sona götürecek olsa bile, ciğerlerinizi dolduracağınız o koku zihninizi bulandırabiliyordu.

Psikolog, onun, Louis'nin karanlık yanını bastırması sonucu ortaya çıktığını söylemişti. Louis'nin içindeki karanlık, aslında her insanda olan kadardı. Yalnızca çaresiz hisseden ruhu, kendini sahte renklere bulayarak o karanlığı daha da çok güçlendirmişti. Ve sonunda solan sahte renkler siyaha değil, karanlığa dönüşüyordu. Yalnız hisseden ruhuysa hiçbir zaman akıllanmıyor, her zaman daha fazla bulanıyordu o renklerin sahteliğine. Sahte olması umrunda değildi, yalnızca o anda renkli gözüküyorsa, anlık olarak yaşadığı mutluluk, Louis'nin aç ruhunu doyuruyordu.

Aslında doymuyor, her seferinde daha fazlasına ihtiyaç duyarak o sahtelikte boğulsa da, acizlikle sığındığı yine sahtelik oluyordu. Gerçek bir karanlıkta değil, sahte renklerle boğuşuyordu. Farkındaydı, o yüzden Tom gelmişti. Louis kendi içinde kendine baş kaldırmış, Tom'a kendinden yer vermişti. Yine de herkesin savaşı farklıydı; kimisi gerçek karanlıkla gururuyla savaşırken, kimisi sahte renkeleri sığınak olarak bilerek korkakça kaçardı.

Tom, şimdi tüm o sahte renklerden karanlığıyla doğmuş, Louis'ye karanlıkta soluklanabilmesi için yardımcı oluyordu. Çünkü Louis'nin aydınlıkta değil, ancak karanlıkta rahat olabileceğini biliyordu. Tıpkı gölgeye alışkın bir çiçeği, güneş gören bir alana bıraktığınızda, o güneşin, çiçek için yapraklarını yakan, köklerini kurutan bir zehir olacağını bildiği gibi, o çiçeğin istisna bir güzellikle yalnızca gölgede kendisi gibi olacağının da farkındaydı.