Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Aradan üç ay geçmişti ve sanırım bu yüzden ortalık iyice durulmuştu. Aylardır Hayat ve Ezgin dışında kimseyle konuşmuyordum. Sınav günü yaklaştıkça sinirlerim gerilmişti. Üstelik psikolojik olarak hiç iyi hissetmiyordum. Sürekli aynı şeyleri yapmaktan öyle bunalmıştım ki... Sanırım bu yüzden son iki haftadır dershaneye gitmek dışında doğru düzgün ders çalışmamıştım. Bu durumu en son liseye gitmek için girdiğim sınavda yaşamıştım. Tecrübelenmeme rağmen sanki daha da kötü hissediyor gibiydim.
Yataktan yuvarlanarak kendimi yere attım. Şu saçma halimden bir an önce kurtulmazsam yine tutmama ihtimali vardı.
Kendine gel Nevbahar, sadece bir iki ay kaldı!
Allah'ım artık şu garibanın yüzü bir gülsün.
Ani bir kararla üzerime bir şeyler geçirdim. Biraz tek başıma vakit geçirmek istiyordum. Saatin daha üç olduğunu gördüğümde kısa bir duraksama yaşamıştım.
Çarşıya mı çıksam ki?
Kararsızlıkla evin içinde gezinirken kendimi birden annemin yanında buldum. Dışarı çıkacağımı haber verdikten sonra biraz para ve kartımı alıp kendime son bir kez baktım. Kırmızı fazla kalın olmayan bir sweat ve siyah bir eşofman vardı.
Sokaktan yavaş adımlarla çıkarken önümdeki taşı itekliyordum. Durağa geldiğimde otobüsü beklemeye koyuldum. Kış bitmiş havalar ısınmaya başlamıştı. Nisan ayında olduğumuzdan dolayı çoğu insan tişört giyiyordu. Havanın sıcak olması bile benim için hiç bir anlam ifade etmiyordu.
Gelen otobüsle düşüncelerimden sıyrılıp bindim ve kartımı bastım. Bir süre sonra çarşıda inip gezmeye başladım. Tek başıma gezmek genel olarak pek hoşuma gitmese de şu an için bunu umursamıyordum.
