The Park || Larry Stylinson (Dutch)

Take Eight

Harry Edward Styles

'Het is echt fucking koud.', begroette Louis mij de week daarna. Het had gesneeuwd. Het park was bedekt met een witte laag.
De sneeuw knerpte onder mijn laarzen toen ik naar hem toe liep. Ik hield de twee bekers omhoog.

'Koffie of warme choco? Ik heb het allebei meegenomen. Ook hallo, trouwens.', zei ik, wachtend op een begroeting. Louis rolde met zijn ogen, een kleine glimlach ontstond op zijn gezicht en vlug kuste hij mijn wang.

'Hey.', lachte hij. Toen keek hij naar de bekers. 'Dan kies ik toch voor de koffie. Oh, en heb je mijn sigaretten? Het pakje is op.'

'Je rookt veel te veel, Lou.', zuchtte ik, maar ik reikte hem toch een nieuw pakje aan. Blijk pakte hij het aan en meteen stak hij een nieuwe op.

'Kijk uit, zo meteen vliegt je mooie wintersjaal nog in de fik.', waarschuwde ik hem sarcastisch toen hij met zijn aansteker begon te spelen. Hij maakte een verschrikt geluidje en bond de foeilelijke rode sjaal wat beter om zijn nek.

'Geen wóórd over mijn sjaal!'

Onschuldig stak ik mijn handen omhoog. 'Ik zou niet durven!' Ik veegde de sneeuw van het bankje en knielde om de standaard van mijn camera goed neer te zetten.

'Waar heb je geslapen vannacht?'
Louis haalde zijn schouders op. 'Leger Des Heils. Ik was er vroeg bij. Heb je het weerbericht van vanavond gezien?'

Ik schudde mijn hoofd. 'Jij wel?'

Louis knikte en viste een krant omhoog. Het viel me op dat hij weer de rafelige handschoenen met afgeknipte vingers droeg.
'Hier, moet je kijken. Het is echt niet normaal, het wordt -14,7°C!' Louis duwde de krant onder mijn neus en met grote ogen keek ik naar de weersvoorspellingen.
Louis had gelijk. Maar goed, wanneer had Louis geen gelijk?
De afgelopen nachten had ik al met grote zorgen wakker gelegen, maar dit sloeg werkelijk alles.

'Louis. Je moet me beloven dat je vannacht binnen slaapt.'

Louis antwoordde niet, maar nam een slok van zijn koffie.

'Louis.', zei ik op een gevaarlijke toon. Louis keek me geïrriteerd aan.

'Ja, wat? Serieus, Harry? Denk je dat ik met dit weer niet binnen wil slapen? Maar guess what, iedere dakloze wil vanavond binnen slapen. Ik ga mijn best doen, maar ik kan je niets beloven! Ik... ik heb een slecht gevoel, Harry. Het begon de afgelopen dagen al, maar het wordt alleen maar erger. Er staat iets te gebeuren.'

Ik knikte langzaam en klemde mijn kaken op elkaar. Het beeld van mijn lieve vriendje, 's nachts op een koud bankje terwijl de sneeuw hem langzaam bedekte, kreeg ik niet uit mijn hoofd. Het was een nachtmerrie.

'Kunnen we over wat anders praten?', smeekte ik hem. 'Ik heb nú afleiding nodig.'

...

'Hoe zie jij de toekomst?', vroeg Louis na een tijdje nieuwsgierig. Ik haalde mijn schouders op.

'Toekomstplannen worden toch nooit waargemaakt.' Louis knikte. 'Dat is waar. Maar hoe zie jij de toekomst op dit moment?'

'Ehm... ik wil heel graag regisseur worden, en-'

'Nee, love!', riep Louis bestraffend. Verbaasd keek ik hem aan. Had ik iets verkeerds gezegd?

'Je zei "ik wil". Ik zei; "hoe zíé je de toekomst". Je moet doen alsof je al in de toekoemst bent. Wie ben jij in de toekomst, Harry Styles?'

Ik glimlachte en leunde naar achter. 'Goed dan. Ik ben een regisseur, een hele bekende regisseur waar iedereen mee samen wil werken. Ik heb gestudeerd aan Columbia - beeld en geluid natuurlijk - en ik heb de filmwedstrijd gewonnen. Ik woon in hartje New York en elke ochtend als ik vanuit mijn appartement naar beneden kijk zie ik de hotdogverkoper, de gehaaste zakenvrouw en de krantenverkoper op de hoek.'

Louis had zijn ogen gesloten en glimlachte om mijn toekomstbeeld.
'En dan?'

'Voordat ik naar mijn werk ga sta ik eerst extra vroeg op om koffie te halen op de koffiezaak op de hoek. In de zomer haal ik een cappuccino en een espresso, en ik de winter haal ik een warme chocolademelk en een grote beker koffie.'

Louis lach verdween langzaam van zijn gezicht, maar ik praatte verder.

'En dan neem ik de twee bekers mee terug naar mijn appartement, waar mijn vriend ontbijt voor ons heeft gemaakt. Hij neemt altijd de espresso of de grote koffie, maar heel soms neemt hij de chocolademelk. Als ik het appartement binnenkom staat hij bij het raam te roken. Hij maakt snel zijn sigaret uit als ik binnenkom omdat hij weet dat ik het niet fijn vind. En hij rookt altijd Lucky Strike, hoe "vies" hij het ook vindt, omdat ik die altijd voor hem kocht, vroeger.'

'Harry... stop.', fluistert Louis. Hij haalt zijn hoofd van mijn schouder af en ik zie dat hij een traan wegveegt.

'Wat is er?'

'Ik... Jouw toekomstbeeld... Ik hoor daar niet in, Harry. Jij hebt het perfecte leven voor je, daar pas ik niet bij.'

Ik fronste mijn wenkbrauwen. 'Waarom niet? Ik hou van je, en dat weet je.'

Hij zuchtte. 'En ik hou van jou, maar mijn toekomst...? Ik heb geen toekomst, Harry. Mijn leven was zwaar klote, maar in dit park heb ik mijn weg gevonden. Ik heb geluk gevonden en liefde gevonden, maar ik zal nooit... een léven opbouwen, weet je? Zo'n iemand ben ik niet. Ik zal niet oud worden, Harry.'

Verbijsterd keek ik hem aan. 'W-wat? Waar heb je het over? Natuurlijk kun je nog een leven opbouwen! Samen met mij!'

Louis schudde triest zijn hoofd. 'Het kan niet Harry. Je begrijpt het niet en je zal het ook nooit begrijpen, maar er is... íéts. Iets in mij weet dat ik nooit het geluk zal mogen hebben om oud te worden met jou. Ik geniet van elk moment met jou en ik leef elke dag alsof het mijn laatste is. Ik voel dingen aan, Haz, en één van die dingen is dat ik nooit oud zal worden.'

'Je praat onzin.'

'Dat doe ik niet, love.'

'Wat is oud?'

Het bleef stil. Louis legde zijn hand op mijn wang en draaide mijn gezicht naar hem toe.

'Ik hou van je Harry.'

'Ik hou ook van jou, Louis. Met heel mijn hart.'

En toen zoende hij me. Hij zoende me met een passie die ik nog nooit het gevoeld. Hij zoende me alsof zijn leven ervan af hing, alsof dit de laatste keer zou zijn. Alsof hij afscheid nam.

'Je verlaat me niet, hé?', vroeg ik bang.
Louis schudde zijn hoofd en ging liggen. Zijn hoofd legde hij op mijn schoot.

'Never, love. I promise.'