The Park || Larry Stylinson (Dutch)

Take Ten

Harry Edward Styles

'Klaar om naar binnen te gaan?', vroeg Zayn bezorgd. Ik knikte en veegde een stofje van mijn zwarte pak, waarna ik omhoog keek naar het gebouw dat we zo zouden betreden.

Het was rustig. De deuren van de kerk stonden open voor de genodigden van de begrafenis, maar ik wilde niet naar binnen. Nog niet, in ieder geval.
Naar binnen gaan betekende afscheid nemen, maar ik wilde geen afscheid nemen van Louis.

Ik bracht mijn hand naar de binnenzak van mijn jasje en voelde de vertrouwde kaft van Louis' boekje.

Boven in de kerktoren werd een bel geluid. Vogels vlogen verschrikt op.
Het was tijd.

Ik lokte over mijn droge lippen en keek opzij naar mijn beste vriend. 'Jij filmt voor me, toch?'

Hij knikte en gaf me een bemoedigend duwtje richting de ingang van de kerk.
'Kom.'

...

Ik liep langzaam naar binnen. De begrafenis was nog niet begonnen, maar ik wilde hem alvast zien. Ik keek Zayn even aan en liep toen door kerk naar voren.
Zijn kist stond op een verhoging en voor de kist zat iemand geknield. Ik herkende hem meteen.

'Niall?'

De jongen keek om en toen hij mij zag stond hij meteen op.

'Harry.' Zijn ogen waren rood van het huilen en hij omhelsde me stevig. Voor de verandering had hij nette kleding aan: net als ik had hij een simpel, maar toch mooi, zwart pak. Hij zag me kijken en glimlachte zwakjes.

'Geleend.'

Ik gaf geen reactie, maar draaide me langzaam om naar de kist. Niall pakte mijn hand vast en kneep er even bemoedigend in.

'Hij hield echt van je, weet je dat?'

Toen draaide hij zich om en ging op één van de lege kerkbanken zitten.

Louis' kist was van simpel, bruin hout. Het was mat en er zaten verder geen versieringen op. Louis had hem vast mooi gevonden, het was iets voor hem.
Ik knielde bij de kiest neer en kon het niet laten om héél eventjes zijn haar aan te raken.

'Ik heb eigenlijk niet zoveel te zeggen, Lou. Je weet al dat ik van je hou, je weet dat ik je nog steeds een stomme idioot vindt omdat je buiten hebt geslapen en je weet dat ik mijn uiterste best zal doen om de film perfect te maken. Je laatste wens zal in vervulling gaan, Lou. Niet alleen ík zal je nooit vergeten, maar ik ga er voor zorgen dat mensen jouw verhaal te weten komen. Je was zo perfect, Louis. Er zijn geen woorden om jou te beschrijven.'

Ik durfde zijn wang niet aan te raken. Ik wilde zijn koude huid niet voelen en ik wist dat hij zijn ogen toch niet meer zou openen.

Hij zag er klein uit, in die kist. Hij was nooit lang geweest, maar in die kist was hij zo ongelooflijk kwetsbaar.

'Ik hou van je, Louis.'

...

'We zijn hier vandaag bijeen gekomen om Louis Tomlinson te herdenken. Louis was een goede man, die helaas niet het geluk heeft gehad om...'

Ik luisterde al niet meer. Wat een bullshit. Wat een ongelooflijke bullshit. Ze haalden Louis uit de verf als een zielige jongen die "helaas niet het geluk had om een lang leven te lijden en die moedig is gestorven" en blablablabla.

Louis was verdomme niet moedig gestorven, hij was doodgevroren. Daar is niets moedigs aan.

Ik was ontzettend blij toen de speech van de priester af was gelopen. We liepen allemaal langs Louis' kist - allemaal, we waren misschien met zijn zessen - en toen was het tijd om hem naar de begraafplaats te brengen.

Niall en ik waren voorsten die de kist droegen. Achter ons hielpen een verre neef van Louis en nog een paar van zijn vrienden hem. De kist drukte zwaar op mijn schouder en de tranen stroomden over mijn wangen. Zachtjes wreef ik over er het hout, en alles wat ik on denken was: Waarom hij?

Waarom moest nou juist deze geniale, slimme, vrolijke jongen zijn gestorven? Waarom juist hij, de jongen waar iedereen blij van werd en die het leven als geen ander kon beschrijven?

Because the good die young.

Ik zat nog voor het graf nadat iedereen was vertrokken. Ik had verschillende 'gecondoleerd's aangehoord, maar ik was als een zombie naar het graf blijven staren. Louis' steen was al een paar dagen van tevoren besteld, waardoor hij er meteen op geplaatst kon worden.

Louis William Tomlinson
24-12-1991 ~ 17-12-2014
Our fingerprints don't fade away from the lives we've touched

Die zin was er door mij op gezet. Het was een quote uit Louis' boekje en hij had het die dag in het café aan mij voorgelezen. Je kon het op allerlei manieren interpreteren, en voor mij betekende het dat ik hem nooit zou vergeten.

'Harry?' Ik hoorde hoe Zayn de camera dichtklapte en hij legde zijn hand op mijn schouder.

'Harry, het spijt me, maar het is al laat. We moeten nu echt gaan.'

Ik keek op van Louis' graf en zag dat het inderdaad al begon te schemeren. Ik keek met een waterige glimlach op naar Zayn.

'Je bent hier al die uren bij me gebleven?'

Hij knikte en hielp me overeind. Zijn arm sloeg hij stevig om mijn middel om me te ondersteunen.

'Natuurlijk, Harry. Ik ben er altijd als je me nodig hebt. Is er iets wat ik voor je kan doen?'

Ik dacht even diep na en knikte toen. 'Ja. Laten we je spullen ophalen en dan kom je met mij mee naar huis. Ik wil gaan monteren.'

Zayn keek me bezorgd aan. 'Haz, zijn begrafenis is net achter de rug. Weet je zeker dat je niet eerst moet rusten?'

Ik schudde resoluut mijn hoofd. 'Nee, nu zit alles nog goed in mijn hoofd.'
Zayn knikte en wilde weglopen, maar ik hield hem tegen en keek naar Louis' graf.

'Ik ga je trots maken, Louis, let maar eens op."