The Park || Larry Stylinson (Dutch)

Take Two

Harry Edward Styles

De volgende middag kocht ik bij het winkeltje tegenover mijn school een pakje sigaretten en haalde ik een pen uit mijn etui. Ik propte het pakje sigaretten in mijn zak, de verbaasde blikken van Zayn negerend.

Ik vertelde hem dat ik mijn persoon gevonden had, en meteen droeg hij me op om te gaan. Ik knikte en trok de stropdas van mijn uniform wat losser, zodat ik niet meer half stikte. Daarna ging ik op weg naar het park.

Bij een Starbucks stopte ik. Ik haalde een espresso, zoals de jongen me had opgedragen, en haalde voor mezelf een cappuccino.

Met de twee warme bekers in mijn handen liep ik het park in.

De jongen zat er. Dit keer zat hij niet op de leuning van het bruggetje, maar op een bankje met wat struiken eromheen. Het bankje keek uit over het water, waardoor hij met zijn rug naar me toe zat.

'Here you go.' Ik plofte naast hem neer en gaf hem zijn espresso aan. De jongen keek enigszins verbaasd, maar pakte hem toch aan. Onder zijn nagels zaten zwarte randjes en zijn handen waren vies.

'Oh, en deze twee natuurlijk.' Ik haalde de pen en het pakje sigaretten tevoorschijn en gooide ze naar hem toe. Behendig ving hij ze op, waarna hij op het etiket keek.

'Lucky Strike? Had je niks beters kunnen kopen?'

Ik trok een wenkbrauw op. 'Ik had eigenlijk gehoopt op een "dankjewel", maar goed. Ze hadden niets anders, wees blij dat je nu je sigaretten hebt, oké?'

De jongen leek er genoegen mee te nemen, want hij legde de sigaretten naast zich neer en nam een slok koffie.

Ik ritste mijn rugzak open en haalde mijn camera eruit. Ik keek om me heen. Tegenover ons, hoogstens een meter van het water af, stond een platte rots. Ik glimlachte en liep ernaartoe. Ik knielde naast te rots en plaatste de camera erop, waarna ik door de lens keek om alles goed scherp te stellen. Ik ging in het gras zitten, naast de camera, en keek de jongen aan.

'Goed. Je werkt dus mee aan mijn film?'

'Yep, ik denk het. Het gaat dus over...?'

'Over jou. De hele film zal gaan over jou.', glimlachte ik.

Hij keek een beetje nerveus terug. 'Oke dan. Wat moet ik precies doen?'

Ik grijnsde. 'Praten. De komende... weken, misschien wel maanden, ga ik je filmen. Als we nou eens elke woensdag en donderdag hier afspreken.?'

'Zo vaak?' De jongen zuchtte en ik knikte overtuigd.

'Ja, zo vaak, wat had je dan verwacht? Anders krijg ik hem nooit af.'

'We gaan dus praten?'

'Jíj gaat praten.', verbeterde ik hem. 'Ik stel om de zoveel tijd een vraag en film jou. Relax en doe alsof alleen ik er ben, zonder die camera.'

De jongen keek me moeilijk aan. 'Ik ga dus alles vertellen tegen een complete stranger met een camera?'

Ik knikt en druke op de record-knop. Langzaam scande ik de omgeving af, tot ik Louis in beeld kreeg en hem scherp stelde. Het was prachtig. Een zonnige dag in het park, en dan een jongen, een soort zwerver, helemaal alleen op het bankje.

'Wat is eigenlijk je naam?', vroeg ik. Mijn eigen stem kon ik er altijd uitknippen. Louis keek me aan. Gelukkig keek hij niet recht in de camera, dat zou ik verschrikkelijk hebben gevonden.

'Ik ben Louis Tomlinson, ik ben 22 jaar.' Louis, de jongen heette Louis. Ik gebaarde hem om door te praten, terwijl ik verschillende shots maakte en hem vanaf verschillende kanten filmde. Louis leek het niet zo erg te vinden. Hij praatte en praatte. Soms lachten we samen om iets en keken we naar verschillende mensen die langskwamen.

Louis was... perfect. De camera hield van hem. Sommige mensen die ik filmde waren verschrikkelijk. Fotografisch gezien dan. Het leek dan alsof de camera ze niet goed opnam. Als je de opnames terugkeek waren ze overbelicht of ze keken teveel in de camera. Louis was geweldig. De zon scheen op zijn gescheurde skinnyjeans en zijn iets te grote jas. Het weerkaatste zachtjes op zijn bruine haar en de camera haast met hem te willen trouwen.

Het mooie was: Louis negeerde de camera. Hij praatte tegen míj, alleen tegen mij.

Natuurlijk was het het eerste half uur een beetje gênant en stroef verlopen, maar daarna leek hij de camera compleet vergeten te zijn.

Louis vertelde op een prachtige manier. Ik hing letterlijk aan zijn lippen en al snel kwam ik erachter wat typisch "Louis" was.

'Ik haat het als mensen "Lewis" zeggen in plaats van "Louis". Ik bedoel, kom op zeg, is het nou echt zo moeilijk? Oh, en verder houdt ik heel erg voetballen. En schrijven! Ik vind schrijven ook erg fijn, het maakt mijn hoofd leeg.' Hij wees op het oude notitieboekje op zijn schoot. Ik besloot er niet naar de vragen.

Nog niet, in elk geval.

Na een paar uur zet ik de camera weer op de rots en ga naast Louis zitten. Ik vertel hem ook dingen over mij, waar ik van houd en waar ik absoluut niet tegen kan. Louis lacht en steekt de ene sigaret na de andere op. Om de zoveel tijd krast hij wat in zijn boekje, waarna hij weer vrolijk verder praat.

We stoppen pas als de avond valt.

'Jezus, hoeveel sigaretten heb je nu op, Louis? Vijf?'

Louis haalde zijn schouders op en haalde zijn aansteker tevoorschijn om een nieuwe aan te steken. 'Zes, volgens mij. Misschien zeven.'

Ik haalde mijn neus op. 'Goor. Maar hé, ik vind het wel genoeg voor vandaag.' Ik keek om me heen. Het park was bijna leeg en de zon begon al onder te gaan.

Ik stond op en haalde de camera van de rots af om hem te laten stoppen met opnemen.

Ik stopte hem in mijn rugzak en draaide me naar Louis.

'Ik vond het leuk.', bracht ik uit. Voorzichtig lachte ik naar hem.

Louis lachte terug en trok me ik een korte knuffel. 'Ik ook, denk ik. Zie ik je woensdag?'

'Woensdag.', bevestigde ik, waarna ik opstond. 'Zelfde plaats, zelfde tijd.'