The Park || Larry Stylinson (Dutch)

Epilogue

'Harry?'

'Harry! Hierzo!'

'Meneer Styles, kunt u even deze kant op kijken?'

Van alle kanten lichtflitsen, microfoons werden in mijn gezicht geduwd en honderden interviewers gilden mijn naam. Met gebogen hoofd liep ik de rode loper op, en pas daar, waar de interviewers hun microfoon niet meer in mijn gezicht konden duwen, keek ik op.

Vandaag was het precies vier maanden sinds de begrafenis van Louis. Vier maanden, en daar stond ik dan: op de rode loper voor de première van mijn eigen film.

Ik keek om me heen en zag een jongen van mijn eigen leeftijd staan. In tegenstelling tot de andere interviewers schreeuwde hij niet, maar hij keek bedachtzaam mijn kant op en speelde met zijn perskaart. Ik glimlachte en liep zijn kant op.

De jongen kreeg een lach op zijn gezicht en klikte zijn microfoon aan.

'Hallo! Ik ben Liam Payne, een stagiair van de Empire, een Brits filmtijdschrift. Zou ik u een paar vragen mogen stellen?'

Ik knikte en lachte hem vriendelijk toe.

'Tuurlijk, zeg maar "jij" hoor.', knipoogde ik.

Liam knikte vlug en vuurde de eerste vraag op me af.
'Hoe voelt het om de winnaar van deze belangrijke wedstrijd te zijn?'

'Fantastisch. Ik wilde al heel mijn leven beeld en geluid studeren aan Columbia, maar mijn ouders hadden het geld niet. Nu heb ik zomaar deze kans gekregen, en het is meer dan ik ooit had kunnen hopen.'

'Zomaar?', Liam trok zijn wenkbrauwen op. 'Ik heb anders gehoord dat u - sorry, jij - behoorlijk wat meegemaakt heeft tijdens de opnames, nietwaar?'

Ik sloot mijn ogen en knikte langzaam. 'Het was het allemaal waard.'

'En wat is nou precies de titel van de film? Klopt het dat je de film onder de valse titel "The Park" hebt opgestuurd? Er zijn nergens beschrijvingen of trailers te zien.'

'Klopt helemaal. Ik wil dat de titel pas zometeen bekend wordt gemaakt, als we allemaal in de bioscoopzaal zitten. Wow, ik kan het nog steeds niet geloven. Deze film betekent zoveel voor mij en nu gaat gewoon de hele wereld hem zien!'

Liam glimlachte. 'En ik mag een recensie schrijven! Ik voel me vereerd om met je te praten, Harry!'

'Het is wederzijds! Veel succes met je stage en misschien spreken we elkaar na afloop nog!'

Liam begon te stralen van geluk en vlug zwaaide ik nog even naar hem.
Plotseling voelde ik een hand op mijn schouder. Het was Zayn, in een mooi zwart pak met zijn haar in een kuif. Achter hem stond Niall, die een simpel zwart shirt aan had en een spijkerbroek.

'Het gaat beginnen, mate. Klaar om naar binnen te gaan?'

Ik bevochtigde mijn lippen en knikte. We poseerden met zijn drieën voor een paar foto's en toen liepen we naar binnen.

...

Het voelde alsof hij weer leefde. Toen ik hem zo zag op het scherm was het alsof hij er weer was. Zijn mooie stem zong de titelsong en ik beet op mijn lip om de tranen tegen te houden.

Hoe hij de ene peuk na de andere opstak, zijn quotes, hoe hij mij gitaar leerde spelen, hoe hij en Niall liedjes zongen in het park, hoe hij rond walste met een klein meisje... Ik was bijna vergeten hoe perfect hij was.

Veel te snel kwamen we bij het stuk waar de zo'n onderging.. Je zag alleen Louis' silhouet en de manier hoe hij zich voorover boog om te schrijven in zijn notitieboekje.

"Never love, I promise."

Hier en daar hoorde ik gesnik in de zaal toen de eindscène, Louis begrafenis, in beeld kwam. Het eindigde met een shot van mij met mijn hand op Louis' grafsteen. Het beeld werd langzaam zwart en Louis' prachtige zangstem klonk door de speakers.

De titel kwam in beeld. Ik had het simpel gehouden, maar ik vond het perfect.
De titel was gewoonweg "Louis". Ik zag het nut niet van een ingewikkelde titel die nergens op sloeg, en deze titel verwoordde de hele film, zijn hele leven. Mijn liefde.

Louis.

...

'Het was zo mooi. Ik heb ontzettend lang gehuild.', vertelde Niall me die avond. Niall, Zayn en ik zaten met zijn drieën in een klein cafeetje.

'Ik kende Louis al enorm lang, en hoe jij hem op dat filmdoek hebt gekregen was perfect. Die sigaretten, dat schrijven, zijn manier van praten... Jezus, Harry! Mijn complimenten. Als iemand hier geniaalste is, ben jij het.'

'Louis was geniaal.', mompelde ik zachtjes. 'Ik- ik kan me niet voorstellen wat er was gebeurt als hij die dag niet naar me toegekomen was. Hij verdiende het niet om te sterven, hij was te goed voor deze wereld.'

Het was een tijdje stil, maar toen zei Zayn: 'Precies. Hij was té goed voor deze wereld. Misschien is het daarom zo gegaan.'

Ik knikte langzaam en stond op. 'Kom, ik wil nog even lopen.'

...

'Moet je dit zien.' Zayn hield zijn telefoon onder mijn neus. Een vervroegd artikel was op de site van de Empire geplaatst.

'Het gaat over je film.' Zayn scande de tekst. 'Geschreven door Liam J. Payne. Hij gebruikt zinnen als "beste film van dit tijdperk", "Styles is een opkomend talent" en "je lacht en je huilt. De manier hoe Louis wordt gefilmd raakt je."'

Zayn keek me lachend aan. 'Dat is geweldig, niet?'

Ik voelde me verdrietig en blij tegelijk. Ik was zo ongelooflijk trots. Trots op mezelf, maar vooral op Louis. Het was zo... Oneerlijk dat hij er niet bij kon zijn. Konden we nog maar iets van een laatste toost uitbrengen...

'Wacht! Niall, Zayn!'

Bezorgd draaiden mijn twee vrienden zich naar me toe. 'Gaat alles goed?'

Ik knikte en woelde in de zak van mijn jas. Daar was het. Ik had het nog.

'Niall, geef me je aansteker.'

Niall vroeg niets, maar overhandigde zwijgend zijn aansteker. Ik haalde langzaam het pakje uit mijn jaszak.

Lucky Strike.

'Deze had ik voor Louis gekocht... Ik bracht altijd deze sigaretten mee, en hij zei dat hij ze smerig vond, maar... Hij rookte ze altijd. Ze waren voor hem bedoelt, maar toen ging hij...'

Ik praatte niet verder, maar haalde drie sigaretten uit het pakje en drukte er twee in de handen van mijn vrienden.

'Maar Harry, je rookt nie-'

'Ik weet hoe het moet.'

Ik stak de sigaretten aan en nam een flinke trek. God, hoe had Louis dit lekker kunnen vinden?

Niall en Zayn volgden mijn voorbeeld en tegelijk bliezen we de rook uit.

'Op Louis.'

'Op Louis.'

'Op Louis.'

><><><><
Ik wil iedereen van bedanken die de moeite heeft genomen om dit verhaal te lezen. Ik heb er heel veel tijd aan besteed, dus ik hoop dat jullie het verhaal goed begrijpen. Want is Louis voor niets gestorven? Of heeft hij Harry juist met iets heel moois achtergelaten? Ik heb negatieve reacties gekregen omdat ik Louis dood heb laten gaan, maar is hij nu niet beter af? Is dit niet zoals het moest zijn?
Bedankt voor het lezen, jullie zijn geweldig.
XXX