Chapter 6- Elite University

222 18 0
                                    


July 9, 20**

8:00 PM

Alexis's POV

"Alexis" napalingon ako muli.

Yeah. This is it. Its already 8 in the evening.

"Yes Dad?" Tanong ko kay daddy.

"Alexis, listen to me. I'll give this thing to you. You can use that in case you'll feel frighten or nervous. You know what to do. Just click that thing and say what you want , and after 30 seconds, dadating yun agad-agad . Basta basahin mo nalang ang letter na nasa loob ng box. For archery, fencing, etc. Kompleto yan lahat. And this little satchel I'm holding, naglalaman yan ng mga libro and classical music, especially those instruments na nakahiligan mo. You trained enough. You know what to do. At kapag na fe feel mo na mapapahamak ka, just click and on that wrist watch you are wearing. Okay?"

I nod and smile. Yun na siguro ang pinakamahabang lintanya na narinig ko kay Daddy.

3 small satchel ang nasa akin ngayon. (1) For defense. (2)Books/Music/CD/Instruments. (3)Clothes (Of course)

I put this in a larger bag or shall I say maleta.

Yes. Hi-tech . Isang maliit na satchel kung titigan pero naglalaman ito ng maraming bagay.

"I love you Alexis, take care , okay?" sabi nila sa akin.

I nod and smile directly to them. Naiiyak na naman ako.

Bakit ba kasi may ganito pa?

Ayokong umiyak kaya tumalikod na ako at pumasok sa invisible car .

Hindi naman talaga siya invisible pero may isang button kasi ito na e cli -click mo and ma e invisible na ito.

Which is good, para hindi na rin kami makita ng mga taga north.

And this car? It can also fly. Just click the blue button then bang, as easy as that.

Parang yung nasa Harry Potter at ang owner ay yung mga magulang ni Ron which happens to be Harry's best friend.

That's how powerful technology is. It can do everything. Kahit mahirap paniwalaan.

Sumakay na ako at kasabay non ay ang pagtulo ng luha ko.

Bakit ba kasi nangyayari ito? Wala na bang pag-asang maging payapa ang lugar na ito?

I cried silently at hindi na tumingin sa kanila muli. Baka kasi hindi na ako tumuloy sa pagpunta sa village eh.

Total, may black tint naman tong car nato. Which is good para hindi nila ako makitang umiyak dahil nasasaktan ako .

Pinaandar na ng isa sa mga driver namin ang kotse.

Invisible. Yes, of course.

Hindi na ako lumingon pang muli. Ayokong masaktan kung makikita ko ang expression ni Mommy at Daddy.

I look outside the window and realize na nakalabas na pala kami sa lugar namin.

Ilang oras na ba akong tulala? I know that it take 2 hours para makapunta rito. Yes, malayo ang mga taga north sa amin.

Of course, they need boundary.

I pity this city and all the people who are leaving here.

Awang -awa na ako.

Nakakakita ako ng mga taga north. But I know that, they can't see me , us. Including the driver. They cannot see the car. Because it's invisible.

*Sigh*

City of HatredTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon