Aç Kapıyı Ben Geldim

2. BÖLÜM (O)

 Uçaktan iner inmez bavulumu çeke çeke havalimanının park yerine gelip arabama bindim. Bu hafta sekizinci yurt dışı uçuşumdu. Yorulmuş ve bir aylık tatili hak etmiştim. Şimdi eve gidip bir güzel uyku çekebilirdim. Yarın da ver elini Güney Amerika. Yolcu olarak bu kez.

Eve geldiğimde önce bavulumu boşalttım alışkanlıkla. Ortada ne bıraktıysam yerine yerleştirdim. Kirlilerimi otellerde yıkamayı ve yıkatmayı sevmediğim için evde kendim makineye attım hepsini. İş üniformamı da çıkarıp kenara bir köşeye bıraktım kuru temizlemeye gitmesi için. Ben tatile çıkınca ev işleri için gelecek olan Elif abla alır verirdi nasılsa.

Kokpitte yediğim yemek sonrası karnım aç değildi. Her seferinde bıktım aynı şeyi yapmaktan. Önce işlerimi halledip çamaşır atıp sonra da uykumu kaçırıyordum. Ne vardı sanki bodoslama yatağa atıversem kendimi? Saat daha sabahın üçüydü. Ne bok yemeye uykudan sonraya bırakmıyordum ki? Salona gidip bir film açtım. Sanatsal fimleri hiç mi hiç sevmediğim halde bir iki tane sırf kendimi tanıdığımdan uykumu getirsin diye gördüğümde alıp evde bulunduruyordum. Açtım elime ilk geleni. Daha elimdeyken esnedim. Güzel.

Sinevizyonu çalıştırınca son işlem de tamamdı. Dönsün kaçan uykum. Daha aslan kükrerken gözlerim ağır ağır kapandı. Sonra da birden açıldı. Birisi elini zilde unutmuştu ve ben o eli şimdi onu orada unutanın ağzına sokacaktım.

"Patlama geldim."

Kapıyı açar açmaz üstüme saldırdı birisi. Bir kadın. Yüzü gözü çamur muydu? Bana mı öyle geldi uykulu gözlerle? Ben daha ne olduğunu bile anlamadan dış kapıyı da kapattı bir güzel. Benim evimin kapısını.

Davet ettim davete ihtiyacı olmadan evime dalan dilenci kılıklı kadını. Sesi kısıktı. Birinin duymasından korkar gibi bir hali vardı. Çok perişandı be. Üstü başı kirli, pasaklı, Amerika'da evsiz diye tabir edilen kişilerden halliceydi işte. Tüm gece sokakta elli kişinin tecavüzüne falan uğramış gibiydi Allah muhafaza.

Anlattı bir şeyler. Biri onu arıyordu. Kapıya gelip onu soracaktı. Geceden beri ormanda koşuyordu; yine de çok uzaklaşamamıştı. Gelirse eğer burada olduğunu söylememeliydim.

Saat kaçtı Allah aşkına? Bu da yeni dolandırıcılık yöntemiydi sanırım. Bir genç, masum görünümlü kadını evin içine sok, sonra diğeri gelsin kapıyı da açmışken ev sahibini kolayca etkisiz hale getirip, iz bırakmadan soyup bir şey olmamış gibi ön kapıdan çıksın gitsinler. Yok ya. Ne ala memleket.

Ama bu kadının iz bırakmamaktan anladığı yoktu. Yaralıydı. Üstündeki kıyafetten belli olmayan yaradan çok kan geliyordu. Beyaz halı en büyük şahidiydi. Yanına gidip ne olduğuna bakacakken itiraz etti. Kapının çalınıp onu arayan birinin geleceğinden çok emindi. Elime kan bulaşmasına karşı çıktı. O anda da kapı çaldı. Az önce adının Defne olduğunu söyleyen kadın yere daha da yapıştı. Kapının arkasında sanki görünmez olmak istiyordu.

Açma, çalıp çalıp gider belki. Niye açmamayım? Bir de adamın derdini dinleyelim değil mi; ama? Kapıyı açar açmaz kaliteli kıyafetler içinde bana bakan çok da boş biri olmadığına kanaat getirdiğim kişi karşımdaydı. Kendini tanıttı ve kadınla olan ilişkisini bana anlatmaya başladı. Karısı için olan endişesi samimi gibiydi. Çoklu kişilik bozukluğu demek ki. Yazık valla kıza ve zavallı adama.

Evet kadın yaralıydı ve hastanede profesyonel yardıma ihtiyacı vardı kesinlikle. Bacağından sızan kan ile çok dayanamayacağını anladım ve uzatmamaya karar verdim.

"Evet, geldi. Size yardımcı olmak isterim."

"Çok teşekkür ederim. Burada mı?"

"Hayır değil. Ben yurt dışından gece döndüm. Hemen uyumuşum. Kapı zili biri tarafından deli gibi çalınınca ben de uyandım. Üst katta yatak odamdan gelene kadar ses kesildi zaten. Yine de bakmak için kapıyı açtım. Seke seke giden bir kadın vardı. Daha on dakika anca olmuştur. Üstünde de kırmızı bir pantolon vardı, kanlıydı sanırım, bir şeyle sarmıştı. Dediğiniz gibi perişan haldeydi. Bir an önce bulup yardım etseniz iyi olur. İleriki sokaktan sola dönerken görebildim kapıyı sonunda açtığımda."