Η καταραμένη βασίλισσα

9. First Meeting

Lilian's POV

Το μακρύ ύφασμα χάιδευε το ξύλινο πάτωμα σε κάθε της αέρινο βήμα. Η παρουσία της στον χώρο μου έκλεψε την ανάσα. Ήταν τόσο απρόσιτη. Τόσο όμορφη. Τόσο εξωτική. Το πρόσωπο της με καθήλωσε. Απαλλαγμένη από την βρωμιά και το αίμα, με τα μαλλιά της τραβηγμένα σε έναν σφιχτό, ψηλό κότσο, το κορίτσι που με έσωσε το προηγούμενο βράδυ στεκόταν τώρα μπροστά μου. Ο Ντάρκ ούρλιαξε στο κεφάλι μου τόσο δυνατά που ήθελα να τον μιμηθώ. Έσφιξα ασυναίσθητα το πιρούνι που κρατούσα στο χέρι μου σε τέτοιο βαθμό, που λύγισα την άκρη του. Κάρφωσε αυτά τα γαλάζια μάτια, ίδια με του πορτραίτου πίσω από την πλάτη της, πάνω μου. Παγωμένο γαλάζιο. Καμία σχέση με τον τρόπο που με κοιτούσε εχθές.

Φυσικά. Γιατί αυτή δεν ήταν η αθώα κοπέλα που νόμιζα. Όχι. Αυτή... Αυτή ήταν η βασίλισσα των βρικολάκων. Η Βιλελμίνα Μιχαέλα Τέπες. Κόρη του Άντρικ και της Λουσίντα Τέπες. Εγγονή του Βλάντ του Παλουκωτή και της συζύγου του, Μίνα. Ο στόχος μου. Η γυναίκα που καταδίωκα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Για να την σκοτώσουμε μας εκπαίδευε η Λάβεντερ. Και τώρα, τώρα που ήμουν πιο κοντά από ποτέ ένιωθα τα χέρια μου βαριά σαν μολύβια. Γιατί; Εάν ήταν ο δυνάστης που μας περιέγραφε τόσα χρόνια η Λάβεντερ, γιατί να μπει στον κόπο να σώσει έναν του είδους μου το προηγούμενο βράδυ; Γιατί να ρισκάρει την ασφάλεια της;

«Πάλι φόρεσες κάτι διακριτικό βλέπω"» ρουθούνισε ο Τορμέντορ και το ξόρκι που κρατούσε τα βλέμματα μας αγκιστρωμένα, έσπασε. Εκείνη γύρισε το κεφάλι της προς το μέρος του και εγώ απέμεινα να την κοιτάζω ολόκληρη. Ήταν... ονειρική. Φορούσε ένα μακρύ φόρεμα στο χρώμα του σκοτεινού ουρανού. Είχε ένα βαθύ ντεκολτέ που έφτανε λίγο πιο πάνω από τον αφαλό και με έκανε να καταπιώ το σάλιο που είχε ανέβει στον λαιμό μου. Τι είχα πάθει; Δεν πήγαινε πολύ καιρός από τότε που είχα κοιμηθεί με θηλυκό. Γιατί ξαφνικά όλα μου τα ένστικτα ερεθιζόντουσαν από την παρουσία της; Το λευκό, σχεδόν διάφανο δέρμα της έκανε τα βαμμένα κόκκινα, σαρκώδη χείλη της ακόμα πιο θελκτικά. Το πλάγιο χαμόγελο που έριξε στον Τορμέντορ άφησε να φανεί μια υποψία από τους μυτερούς κυνόδοντες της, πράγμα που με έκανε να αναδευτώ στην καρέκλα μου. Μπροστά μου ήταν ένας κυνηγός. Από τους καλύτερους και τους πιο επικίνδυνους. Έτσι έπρεπε να την αντιμετωπίζω. Ναι, έτσι έπρεπε. Ήταν η πηγή όλων των δεινών μου. Εκείνη έφταιγε που εγώ δεν είχα σταματήσει να εκπαιδεύομαι τα τελευταία δώδεκα χρόνια. Εκείνη έφταιγε για όσα παιδιά είχαν χάσει άδικα τις ζωές τους στο κάστρο ή στην αρένα. Εκείνη και μόνο εκείνη. Με την αρρωστημένη ανάγκη της να καταδυναστεύει το είδος μου. Να υποδηλώνει την ανθρωπότητα. Έναν ρόλο που ανέλαβε από τον επίσης άρρωστο παππού της. Σαδιστές. Αυτό ήταν. Σαδιστές και εγώ θα τους σταματούσα. Θα έδινα στην Λάβεντερ και στο είδος μου αυτό που τους άξιζε. Ελευθερία.