Każdy z nas posiadał swoje demony. Niektóre były uśpione, a inne od dawna grasowały na wolności. Nieraz należało podjąć trudne decyzje, od których zależał los nie tylko jednej osoby, ale dwóch, trzech, czterech, nawet całego miasta. Niestety nie każ...
Stałam przed brązowymi drzwiami, prowadzącymi do domu państwa Andrews, czekając aż ktoś otworzy. Wbrew ostrzeżeniom Jugheada, postanowiłam uczyć rudego kolegę. Wiedziałam, że między mną i Archiem nie dojdzie do niczego, z wyjątkiem przyjaźni. Było mi przykro, że Jones w to nie wierzył.
Przygnębiające myśli odgonił dźwięk otwieranego zamka, po którym pojawił się mężczyzna, w kwiecie wieku, z kasztanowymi włosami na głowie. Gdy mnie zobaczył, uśmiech na jego twarzy zrobił się jeszcze większy.
— Zupełnie, jakbym zobaczył ducha przeszłości — odparł z powagą gospodarz. — Scarlett Williams?
— Blisko — zaśmiałam się. — Rosemary Murphy, jej córka — wyciągnęłam dłoń, którą nieznajomy delikatnie uścisnął.
— Nie do wiary... — westchnął. — Pamiętam jeszcze, jak wspólnie z twoją mamą biegaliśmy po podwórkach sąsiadów, bawiąc się w Indian — zagłębił się we wspomnieniach. — Nie przypuszczałem, że kiedykolwiek wróci ona do Riverdale — dodał.
— Z całym szacunkiem — zaczęłam, śmiejąc się w głębi duszy z tej niezręcznej sytuacji. — Pan musi być tatą Archiego...? — zapytałam, nerwowo drapiąc się po wierzchu prawej dłoni.
— Gdzie moje maniery — szepnął mężczyzna z dezaprobatą. — Nazywam się Fred Andrews, wejdź proszę — gestem dłoni zachęcił mnie do przekroczenia progu domu.
Widząc to, posłałam kasztanowłosemu ciepły uśmiech i weszłam do środka, ściągając zabłocone trampki, które pobrudziły się przez panujący deszcz. Widać, że jesień zawitała do miasteczka.
— Archie jest na górze — oznajmił Fred, wskazując głową na schody. — Cieszę się, że mój syn będzie miał nauczycielkę w swoim wieku — szepnął z ulgą.
— Też się cieszę — odpowiedziałam pospiesznie, kierując się na piętro.
Nim się obejrzałam, już stałam w progu pokoju, należącego do Archiego. Chłopak siedział wygodnie na łóżku, strojąc swoją ukochaną gitarę i nucąc nieznaną mi piosenkę. Utwór idealnie komponował się z jego barwą głosu, a śmieszne dźwięki wydawane przez nieprzygotowany do użytku instrument, dodawały uroku sytuacji.
— Świetnie ci to wyszło — pochwaliłam nastolatka, który słysząc mnie, lekko się speszył i przestał śpiewać.
— Hej, Rose — uśmiechnął się, klepiąc dłonią miejsce obok siebie.
Widząc gest rudowłosego, usadowiłam się na skrzypiącym materacu i niepewnie sięgnęłam po jego gitarę, chcąc dokończyć jej strojenie. Najpierw poprawiłam pierwszą strunę, a następnie drugą, starając się nie zwracać uwagi na wzrok Archiego, śledzący każdy mój ruch. Kiedy skończyłam, zagrałam trzy akordy, aby sprawdzić brzmienie. Chłopak szybko rozpoznał piosenkę i zaczął wystukiwać rytm stopą.
— Widzę, że słuchamy podobnej muzyki — zauważył, zerkając na mnie kątem oka.
— Będzie się nam dobrze pracowało, Andrews...
•••
Jak na każdej przerwie między lekcjami, byłam pochłonięta rozmową z przyjaciółkami i wyjątkowo z Archiem. Chłopak na początku wydawał mi się typowym nastolatkiem, szukającym odrobiny rozrywki, ale jak na swój wiek był bardzo dojrzały, co zmieniło moje zdanie na jego temat. W końcu zrozumiałam, dlaczego Betty oraz Jughead się z nim przyjaźnili. Rudowłosy potrafił udzielić wsparcia i opieki, które należały do nieodłącznych elementów większości relacji. Nie widziałam w muzyku materiału na drugą połówkę, lecz w głębi duszy czułam, że naprawdę się dogadamy.
— O czym tak myślisz, Rose? — zapytała Veronica, szturchając mnie w ramię, gdyż znowu na chwilę odpłynęłam.
— O nas — odparłam z uśmiechem. — Nie przypuszczałam, że po przeprowadzce znajdę tak cudownych przyjaciół — wyjaśniłam, a pozostali unieśli kąciki ust i naraz mnie objęli, prawie pozbawiając dopływu świeżego powietrza. — Też was kocham — dodałam, kiedy odsunęli się i mogłam ponownie oddychać.
— Zmieniając temat — zaczęła Betty, która była wyraźnie czymś strapiona. — Gdzie Dylan i Jughead? Tylko ich brakuje.
— Dylan pewnie kłóci się z Cheryl — odpowiedziałam zgodnie z prawdą, ponieważ stosunki rudowłosej z moim bratem były ostatnio bardzo napięte przez śledztwo w sprawie śmierci Jasona. — A Jug... — ucięłam zdanie, rozglądając się po korytarzu w poszukiwaniu przyjaciela. — Nie wiem, gdzie jest.
— To dziwne, bo wszędzie za tobą chodzi — zaśmiała się Ronnie. — Widać, że na ciebie leci.
— Słucham? — spytałam zaskoczona.
— Ty na serio tego nie dostrzegasz? — Elizabeth uniosła brwi z niedowierzania.
— Ja i Jugehad jesteśmy tylko przyjaciółmi — zauważyłam.
— Może z twojej strony — brnęła dalej Lodge. — Z resztą, spytaj się Archiego, on zna najlepiej swojego kumpla — dziewczyna spojrzała wyczekująco na nastolatka.
— Cóż — westchnął Andrews, drapiąc się nerwowo po karku. — On rzadko mówi tyle pozytywnych rzeczy o jednej osobie. Nawet nie zdajesz sobie sprawy, jak mu odbijało, gdy zniknęłaś.
— Widzisz? — Veronica z dumą założyła ręce na klatce piersiowej, a stojąca obok Betty poprawiła swój niebieski sweter, przypominający bezchmurne niebo.
Kiedy miałam zamiar odpowiedzieć na argumenty przyjaciół, z sali gdzie znajdowało się Blue&Gold, wyszedł dyrektor, za nim wspomniany wcześniej Jughead, a po nich ojciec Kevina. Wyraz twarzy pierwszego mężczyzny nie zdradzał nic, natomiast u Jonesa można było dostrzec ewidentny strach, połączony z obawą. Sceneria nie wyglądała najlepiej.
— Jug? — chciałam podejść do bruneta, ale powstrzymał mnie jego błagalny wzrok i silna dłoń pana Kellera, zagradzająca dalszą drogę. — Szeryfie, co to wszystko ma znaczyć? — zwróciłam się do policjanta z nadzieją na szybką odpowiedź.
— Nie mogę ci udzielać takich informacji, lecz wyglądasz na bystrą dziewczynę — oznajmił z cieniem smutku.
To jedno zdanie wypowiedziane z ust mężczyzny, przekazało mi bolesną prawdą, której za żadne skarby nie chciałam przyjąć do wiadomości, a nawet nie próbowałam.
Jughead był podejrzany o zabójstwo Jasona...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
