She's it | 5SOS | book 1

Chapter 22

POV Lucy

Die nacht word ik wakker, ik heb het bloedheet. Ik kijk naast me en zie dat Ashton gewoon slaapt, Michael wilde persee met Dian op de kamer dus Ashton heeft nu haar plek ingenomen. Met een zucht stap ik uit het bed. Ik loop naar de balkondeuren en tast naar de deurklink. Hoe gaat die deur open? Net als ik het licht aan wil zetten gaat de deur open. Ik besluit om even naar buiten te kijken, de stad is vast erg mooi. Het balkon van beton voelt koud aan mijn voeten. Ik wil op de grond gaan zitten als ik zie dat een een uitklapstoeltje staat, ik klap hem uit en ga er op zitten. Hij kraakt wel een beetje, maar dat kan ik vast wel aan. Het verkeer raast onder me door en ik hoop echt dat Ashton niet wakker wordt van de geluiden. Ik droom net een beetje weg als ik ineens een geluid hoor op het balkon naast mij. Ik zie ook daar de deur open gaan, deze gaat in tegenstelling tot onze deur wel dicht. Ik probeer te ontrafelen wie er staat, maar het is te donker. ''Lucy, wat doe jij hier?'' Hoor ik de stem van Luke ineens. Ik schrik omdat hij op dat moment net met zijn mobiele zaklamp in mijn ogen schijnt. Ik dek mijn ogen snel af met mijn handen. ''Oh sorry, dat had ik niet bedacht.'' Zegt hij dan. ''Het is oké, kon je ook niet slapen?'' Vraag ik dan. Luke antwoord niet, maar ik denk dat hij knikt. ''Nou?'' Vraag ik dan maar. ''Oh ja, klopt.'' (A/N: AMNESIA KOMT OP MN SHUFFLE HELPGOTGJHB) ''Waar dacht je aan?'' Vraagt Luke dan. Huh? Ik dacht nergens aan. ''Ik bedoelde, net toen je nog alleen was.'' Ik voel gewoon dat hij nu lacht, schijnbaar omdat ik mijn gedachten hardop zei. ''Aan London.'' zeg ik. ''Wacht, ik kom naar je toe.'' Zegt Luke dan. ''Ik zal de..'' Maar op dat moment zie je dat Luke niet binnendoor gaat, nee, hij klimt over de randen, én daar zit best een groot gat tussen. ''Luke!'' Roep je dan. ''Shht, straks maak je iemand wakker.'' Zegt hij terwijl hij een beetje hijgt. ''Luke, ga terug. Je kan binnenlangs.'' Zeg ik dwingend. ''Lucy, je moet soms een avontuur aangaan, anders wordt het leven saai.'' ''Maar niet midden in de nacht!'' Fluister ik boos. Gelukkig hoor ik daarna een plof naast me, door het maanlicht kan ik nu net zijn gezicht onderscheiden. Ik voel ineens zijn armen om mij heen, ik voel dat mijn wangen rood worden, gelukkig kan hij dat niet zien. ''Ik moest gewoon even weten of je het echt was.'' Zegt Luke dan. ''Eh wat? Dacht je dat ik een geest ben ofzo.'' Zeg ik een beetje verbaast. ''Zoiets.'' Antwoord hij dan. Net als je denkt dat het niet gekker wordt, wordt het dus wel gekker. ''Ik eis om uitleg.'' Dwing ik hem. ''Beloof je dat je me niet raar gaat aankijken of het aan iemand vertelt, niemand weet het..'' Zegt hij dan. ''Maar jij bent m'n beste vriendin, dus ik vind dat je het recht hebt om het te weten.'' Ik knik, praat sneller, je maakt me zo nieuwsgierig. Zonder dat ik het doorheb merk ik dat ik het alweer hard op zei. ''s Nachts zeg jij wel vaak je gedachten he?'' Grinnikt Luke. ''Eh ja, dat blijkt maar weer. Waarschijnlijk omdat ik best moe ben.'' Geef ik toe. ''Ga dan naar bed? Waarom zit je hier überhaupt, het is koud.'' Hij gaat op de grond zitten, ik ga ernaast zitten want anders vind ik het zielig voor hem. ''Vertel nou maar, ik kan nu toch niet slapen.'' Verwachtingsvol kijk ik hem aan, ook al kan hij dat natuurlijk niet zien. ''Nou, ik ben zeg maar,'' hij neemt even een pauze, alsof hij nu zijn grootste geheim gaat vertellen, ''ik ben paranormaal begaafd.'' Oké, misschien is dat ook wel zijn grootste geheim. Ik twijfel over wat ik nu moet zeggen, maar ik weet het niet, dus ik blijf maar gewoon stil. ''Zie je wel, je vindt het raar he? Daarom antwoord je niet.'' Zegt Luke een beetje geïrriteerd. Hij staat op, maar ik trek hem weer omlaag. ''Nee Luke, dat is het niet. Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. Wil je er anders iets meer over vertellen?'' Vraag ik, het komt er een beetje onzeker over. Ik merk dat Luke weer goed gaat zitten en dan begint hij te vertellen.

Een halfuur later staan we allebei op, Luke heeft alles verteld en daarna heb ik hem even een goede knuffel gegeven. ''Misschien is het een goed idee als je nu gewoon binnendoor gaat.'' Voordat hij kan antwoorden trek ik hem naar binnen. Ik sluit de deur achter hem en samen lopen we naar de deur aan de kant van de hal. ''Ik heb mijn sleutel niet.'' Zegt Luke dan. Oké, mijn plan was misschien toch niet zo slim als ik dacht. Maar ik ga hem nu echt niet over het gat klimmen, straks valt hij en dan kan ik het mezelf nooit meer vergeven. ''Dan slaap je maar in mijn bed, ik ga wel op de grond.'' Zeg ik vastbesloten. ''Nee, jij gaat echt niet op de grond, ik slaap wel op de grond.'' Zegt Luke eigenwijs. Ik zucht maar ga niet akkoord. ''Nee, jij slaapt niet op de grond. Ik ga wel bij Ashton, dat vindt hij echt niet erg. Alleen moet je wel vroeg weg zijn, zeg morgen ochtend dat je broodjes aan het halen was ofzo, aangezien hij anders gaat vragen wat er gebeurd is.'' In het maanlicht zie ik dat Luke knikt. Ik kruip bij Ashton onder de dekens en merk dat Luke ook in bed ligt. ''Slaaplekker.'' 

------

Ik had echt geen inspiratie en toen ineens wel en ja, ik vind het best wel een geslaagd hoofdstuk, wat vinden jullie? Sorry dat ik zo laat update, maar ik had een druk weekend! Ik heb trouwens 5k reads en dat vind ik echt suuuupergaaf. Dankjulliewel allemaal! Zouden jullie willen voten en commenten, bc dat vind ik leuk. :))

Lieeeeeeeeefs, 

Lisanne.