She's it | 5SOS | book 1

Chapter 27

POV Lucy

Zenuwwachtig bel ik aan, na een paar seconde vliegt de deur open. ''Lucy! Kom lekker binnen.'' Roept mijn moeder meteen enthousiast. ''Ehm, hey mam.. Of moet ik zeggen Susan?'' Zeg ik chagrijnig. ''Wat jij het fijnst vind.'' Zegt ze dan. Ik haal mijn schouders op en loop naar de woonkamer. Ik plof neer op de bank. ''Ik wilde je het echt vertellen, maar ik kon het niet.'' Zegt ze dan. ''Dus je zou het me nooit vertellen?'' Vraag ik een beetje boos. ''Ik zou het ooit wel vertellen.'' Zegt ze dan. ''En waarom zei pap dan niks? Oh wacht, die kon alleen maar slaan.'' Zeg ik boos. Ik heb echt zin om met dingen te gooien, maar dit is niet mijn huis. ''Hij sloeg je?'' Vraagt ze dan verbaasd. ''Ja.'' Ze kijkt me vol verbazing aan. ''Waarom zei je nooit iets?'' Vraagt ze dan. ''Hoe kan ik iets vragen als jij nooit thuis bent en nooit de telefoon opneemt.'' Mompel ik. Dan begin ik ineens te huilen, mijn leven is 1 grote puinzooi. ''Ach, lieverd toch. Kom hier.'' Ze trekt me in een knuffel, en ergens heb ik dat heel erg gemist. ''Waar is hij eigenlijk?'' Zeg ik een beetje spottend. ''In een kliniek, en hij hoeft van mij niet meer terug te komen.'' Zegt ze vastbesloten, een lach verlaat mijn mond. Hoe gemeen het ook is. ''Ik wil mijn echte moeder wel ontmoeten.'' Zeg ik als ik weer een beetje rustig ben. ''Dat moet je ook zeker doen, je bent bijna volwassen, dat kan je zelf beslissen.'' Ik knik. ''Heb je zin om te gaan winkelen?'' Vraagt mijn moeder dan. Ik blijf haar gewoon als mijn moeder zien, zij heeft me tenslotte opgevoed. Ik knik. ''Let's go, ik heb wat goed te maken.'' Glimlacht ze. 

''Oh wacht mam, dat zijn Anouk en Dinka.'' Glimlach ik, ik laat mijn tassen achter bij mijn moeder en ren naar ze toe. ''Hey!'' Zeg ik enthousiast. ''Vinden jullie het een beetje leuk in London?'' Vraag ik. Ze knikken. ''Ik ga waarschijnlijk eerder terug, dus ik denk niet dat ik jullie nog zie.'' Zeg ik opgewekt. ''Ik ga terug naar de jongens.'' Wacht, ze weten niet wie ik bedoel met de jongens.. Ze kijken me vragend aan. ''Mijn vrienden.'' Zeg ik dan. Gelukkig vragen ze niet verder. ''Ik kom jullie nog wel een keer opzoeken in Italië ofzo, als ik tijd heb.'' Ze knikken enthousiast. ''Klinkt leuk, dan kunnen we Rome aan je laten zien.'' Ik knik en zeg ze dan gedag. Ik loop terug naar mijn moeder. ''Wie waren dat?'' Vraagt ze. ''2 meisjes uit het vliegtuig, ik zat heen naast ze. Ik ga trouwens morgen weer terug, naar Spanje want daar zijn de jongens, als het goed is.'' Ze kijkt een beetje teleurgesteld, of dat is mijn verbeelding. ''Je komt wel nog eens terug hé?'' Vraagt ze dan. ''Ja, tuurlijk. Je kan misschien ook een keer langskomen. Wacht even, ik moet even een berichtje sturen naar de jongens.'' Zeg ik dan.

Lucy: Hey allemaal! Ik kom morgen waarschijnlijk terug. Jullie zijn dan in Spanje right?

Ashton: Yeah! Waarom kom je trouwens eerder terug? Ik app je de hotelgegevens wel.

Dian: Waarom kom je eerder terug? 

Calum: Oeeeh, dan hoeven we je nietmeer te missen.

Een paar minuten later appt Luke me in prive, ik kan nu al voorspellen waarom.

Luke: Hey lucy, gaat het wel goed? Waarom kom je terug?

Lucy: Omdat ik je mis, duh. 

Luke: En nu serieus? ....

Lucy: Ik mis je echt :( Maar nee, ik heb t geregeld hier dus ik kan weer terug. 

Lucy: In spanje is het tenminste lekker warm ;)

Luke: Komt omdat ik er ben ahhahh

Ik begin te lachen. ''Wat is er zo grappig?'' Vraagt mijn moeder. Ik laat haar het gesprek zien. ''Je moet mij wel nog even vertellen over die jongens hé! Welke is het leukste?'' Ik voel dat mijn wangen een beetje rood worden. ''Oh, die jongen waar je mee appte net zeker?'' Vraagt ze dan. Ik merk dat ik nog roder word en knik dan maar. ''En wanneer komt hij dat te weten?'' Vraagt ze daarna, kan ze stoppen met vragen stellen. ''Nooit.'' Zeg ik vastbesloten, ''Ik wil onze vriendschap niet verpesten.'' 

----------------

Tada! Beetje kort, I'm sorry. But hey, lees mijn andere verhaal ook even want dan ben je leuk. <3 Hij staat op mijn profiel.

xoxo Lisanne