She's it | 5SOS | book 1

Chapter 4

Ik werd wakker, niet van mijn wekker, niet van mijn vader, nee gewoon uit mezelf. Ik glimlachte en keek op mijn telefoon. Het was al 11 uur, zal mijn vader zich bedacht hebben? Misschien was mam er! Ik trok snel kleren aan en ging naar beneden. Mijn vader was er niet? Ik raakte lichtelijk in paniek, het is toch mijn vader. Ik besloot om in de schuur te kijken, maar ook daar was hij niet. Misschien wist mam het. Ik toetste haar nummer in op mijn telefoon. 'Mam? Weet je waar Papa is...'' zei ik zodra ik haar hoorde. ''Je kunt na de pieptoon een berichtje achterlaten!'' Fijn, ik pakte mijn jas en reed naar London, op mijn fiets. In London ging ik naar het politiebureau, ik legde uit wat er was. ''Sorry, maar we kunnen niks voor je doen, we gaan pas zoeken als hij 24 uur weg is.'' Dit frusteerde me. ''Dan ga ik zelf wel zoeken!'' roep ik boos naar de agenten. Ik loop het politiebureau uit en bedenk waar ik het beste kan zoeken. Dat is een goede vraag... Toen ik na een kwartier nog niet wist waar ik moest gaan kijken, plofte ik neer op een bankje. Ik besloot om het maar gewoon op twitter te zetten.

''My dad is gone, I'm stuck in London and the cops don't wanna help me..'' 

Ergens was het raar dat ik mijn vader zocht, ik had hem zovaak weggewenst, om het maar even netjes te zeggen. En nu is hij weg, en gedraag ik me als een hopeloos kind. Ik besloot om Dian een berichtje te sturen.

L: Dian, please react! My dad is gone. Are u still awake? 

L: Oh, you are probably sleeping.. Im hopeless right now.

Ik zuchte en toen kwam er ineens een berichtje van Ashton binnen.

A: Are u okay? I'm in London, shall I come to you?

What the fuck. Hij is in London en wilt naar me toe komen? Waarom loopt hij zo op mijn account te creepen. Ik vraag het wel, want nu moet hij komen ook. Waar ben ik eigenlijk? Ik kijk om me heen en zie ineens dat ik dichtbij de London Eye ben.

L: Yes, you can come to me if u want to. I'm across the london eye. 

A: Im on my way, wait 10 minutes ok? 

Ik besluit om niet meer te antwoorden, gewoon omdat ik daar nu even geen zin in heb. Ik trek mijn knieën op en zucht even. Ik heb mijn oortjes ook niet mee, ik besluit maar om mensen te kijken. Mijn telefoon trilt en ik kijk naar het berichtje.

A: How do you look like? Can't find u.. 

Wat had ik eigenlijk aan gedaan, ik had gewoon wat randoms aangetrokken. 

L: Hm, I'm wearing a black skinny jeans with a pink sleeveless shirt. And my hair is like I just woke up. I'm sitting with my knees up.

Wat een raar verhaal dit.. Ik keek om mij heen of ik iemand zag die zoekend om zich heen keek, en toen zag ik daar iemand staan. Hij stond met wat meisjes die op de foto wilde, tenminste, dat denk. Maar hij keek meer om zich heen dan naar de meisjes. Toen keek hij me aan. Ik zwaai snel even naar hem. Zodra de meisjes weg zijn komt hij bij me zitten. Eerst zeggen we heel lang niks. 

(A/N: oke maybe is het raar dat ze nu nederlands praten maar anders kan ik me niet uitleven dus sorry hahaha.) 

Ik kijk hem aan. ''Dus?..'' zeg ik twijfelend. ''Gaat het wel?'' vraagt hij dan. ''Ja, mijn vader is weg en ik ga uit huis, maar alles gaat helemaal prima. Duh.'' het was misschien een beetje bot, maar ik was niet echt in de goede mood. ''Zullen we anders even ergens heen gaan? Wat eten halen.. Ik hoor je maag hier.'' Ik knik lichtjes en sta dan op. Tijdens het wandelen praten we niet echt. ''Waarom volg je me eigenlijk? Waarom ben je bezorg over me?'' vraag ik hem dan. Ik zie dat hij twijfeld. ''Nou, eigenlijk zit het zo...''