Sławna Znajomość/ Marcus Gunnarsen

🔐Szok🔐

Tym oto sposobem jakoś przetrwałam okres. Później znaleźliśmy się na Cyprze, a dokładniej w Nikozji. Było tam prawie 20 tys. osób. - 24.07

Dziś jest 26 dzień lipca. Siedzimy sobie w hotelu. Pół godziny wcześniej zakończyliśmy koncert. Chłopaki robią coś na dole- zapewne jedzą, a ja siedzę w pokoju i słucham muzyki. Nagle mój dobry humor popsuła jedna piosenka, która przypomniała mi coś, o czym zapominałam cholernie długo. Wyjęłam słuchawki z uszu i zauważyłam otwierające się drzwi pomieszczenia. Marcus wszedł i usiadł na krześle, a nos schował w telefonie. Spojrzałam na wyświetlacz urządzenia i zauważyłam, że dzwoni do mnie ciocia. Odebrałam.

- Hejka- zaczęłam.

- No hej, jak tam?- odezwała się kobieta po drugiej stronie słuchawki.

- Super, serio. Jest wesoło i ogólnie jest mi dobrze. Czuje, że to jest to, co mnie uszczęśliwia. Jak u was?

- No właśnie dlatego dzwonie...- jej głos był już inny. Taki smutny.

- Co się stało?

- Devil zerwał mi się zerwał ze smyczy...

- Znalazł się?

- Wpadł pod samochód i miał operację...

- Boże... i co?

- Nie uratowali go, przykro mi kochanie...

- NIE!- wykrzyknęłam, a Mac się na mnie spojrzał.

- Jesteś tam...?- spytała ciocia, gdy nie odzywałam się dłuższy czas.

Bez słowa się rozłączyłam i usiadłam na łóżku. Płakałam bezgłośnie. Nie mogłam uwierzyć, że straciłam ten mokry nos, który znalazłam na drodze w plecaku. Był dla mnie strasznie ważny. Był on moim antydepresantem i to dzięki niemu wychodziłam na dwór. Pokochałam go całym sercem i nie potrafiłam wyobrazić sobie życia bez niego, a teraz miało tak być?! Mój ukochany czworonóg tak strasznie cierpiał, a mnie przy nim nie było. Nie było mnie w ostatnich chwilach jego krótkiego, ziemskiego życia.   

- NIE! WRÓĆ SKARBIE!- wykrzyknęłam załamana.

- Co się stało?- spytał zmartwiony Maci.

- Straciłam drugiego ważnego chłopaka! Devil nie żyje!

- Jezu, współczuję- powiedział i usiadł obok mnie. - Może chcesz się wygadać? Ulży ci.

- A chce ci się słuchać?

- Chce. 

- Miałam 16 lat i poznałam takiego... Rick'a. Szybko coś między mami się działo. Zaczęliśmy ze sobą być. To właśnie on zaraził mnie pasją motorów. Pewnego dnia siedziałam na trawie, a on robił sztuczki. Coś popsuło się w przewodach. Nie wyhamował... wpadł na drzewo... Żył, ale już nigdy nie mógł wsiąść z powrotem na motor. Wylądował na wózku... Nie zostawiłam go. Bardzo go kochałam. Jednego razu pokłóciłam się z nim dość mocno. Wkurzyłam się i wyszłam... Siedziałam wtedy na lekcji matmy... mój telefon zadzwonił, a babka była git i pozwoliła mi odebrać... To był jego numer, ale dzwonił lekarz ze szpitala... Okazało się, że potrącił go na przejściu samochód... Nie przeżył tego!- w tym momencie nie potrafiłam powstrzymać się od łez. 

- O Boże, Milena. Przepraszam, nie chciałem rozdrapywać starych rań- rzekł bardzo smutny.- Jeżeli mi choć trochę ufasz, to wstań.

Wstałam, a chłopak przesunął się, przez co siedział teraz tam, gdzie ja. Złapał mnie za nadgarstki i delikatnie pociągnął mnie na dół. Siedziałam na jego nogach, a on zmienił moją pozycję. Moje nogi tworzyły kąt prosty z jego. Schowałam głowę w jego tors i dalej płakałam. Jego lewa ręka przytrzymywała moje plecy, abym nie spadła, a prawa głaskała mnie po głowie. Oplotłam ręce na jego szyi, ale po chwili w pięści miałam kawałek bluzki Marcusa. Bardzo mocno ją ściskałam i wyglądałam, jakbym była małą dziewczynką, a on próbował mnie uśpić. Czułam, jak moja dusza się rozrywa. Ten ból był nie do zniesienia. Marci próbował jakoś mnie uspokoić, ale było to niemożliwe, jednak on się nie poddawał.