Hiç kimseye anlatamadığım, konuşamadığım şeyler var içimde. Yavaş yavaş toplanıyor sanki bir dağ gibi. Her içime attığım ağrı günden güne daha da canımı yakıyor. Sanki tüm ağrılar cam kırıkları olarak içimde bulunmuşlar. Her geçen gün daha çok batıyor, daha çok üzüyor beni içten-içe. Bazen düşüncelerin içinde boğulacakmış gibi oluyorum. O kadar çok düşünüyorum ki, neyi düşündüğümü unuttuğum zamanlarda oluyor. Hatta öyle zamanlar oluyor ki, gittiğim yolu ayaklarım yok düşüncelerim gidiyor sanki. Hiç bişey değilde bu kadar imkansız olmamız çok yakıyor canımı..
