Bana ne kadar güçlü olduğumu diyordu herkes. Hep güldüğümü,beni asla üzgün görmediklerini söylerdiler.Ama sen öyle olmadığımı biliyordun..güçlü göründüğüm kadar gücsüz olduğumu biliyordun.sen biliyordun küçük şeylerin bile canımı nasıl yaktığını..sen biliyordun benim herşeye ağlayan zayıf kız olduğumu.her göz yaşımda yanımda olup gozyaşlarımı silen sendin.Şimdi nasıl yapa bildin bunca şeyi bana? Sendemi beni tanımayan insanlar gibi düşünmeye başladın? Yoksa hiçmi tanımadın beni?Ben seni tanıdığımı düşünmüşdüm.ama yanılmışım.sen giderken bile canımı nasıl yakarsın diye düşünmüşsün .ve başardında.senin gibi yakan olmamışdı canımı..Ben hep başkalarının derdine ağlayan biri oldum.Kendi dertlerimi unutup başkalarının derdine yanan.Her zamanda ne kadarda güçlüsün derdiler.Evet ben senin tanıdığın o kızdım. Bazen ağlayıp bazende kendi gözyaşımı silip gülmeyi bilen biriyim.düşünmeki unutduğum için mutlu görünüyorum. Hayır ..Ben seni unutacak kadar güçlü değilim.Ben sadece bütün acılara inat gülümseye bilecek o zayıf kızım.
