Ne yazayım nasıl başlayayım bilmiyorum. Ama bildiğim tek gerçek artık tükendim.
Kendimi anlatmak istiyorum. Neden bu kadar hırçın olduğumu, neden bu kadar soğuk ve insanlardan uzak durduğumu anlatacağım. Çünkü sıkıldım saçma sapan sorulardan. Kendimi yüce sandığımı söyleyenler bile oldu. Oysa gerçek bu değil. Gerçek kendimi en dipte gördüğüm. Sürekli "Neden hiçbir şeyden mutlu olmuyorsun?" sorusunu işitiyorum. Oluyorum aslında ama sonra kendi kendime diyorum ki "Mutlu olmak senin neyine?" Öyle ama, gerçek bu. Sinirli biriyim, insanların söylediği tek bir kelime bile beni delirtiyor. Çünkü tahammülsüzüm artık. Çünkü mutsuzum. Çünkü bunca yıllık hayatımı "Neden ben mutlu olamıyorum?" düşüncesiyle harcadım durdum.Sevilmedim ki ben. Hayatım boyunca aslında hiç kimse tarafından sevilmediğimi anlıyorum büyüdükçe.
