Ben seni en kırıldığım anda, beni anlamadığını hissettiğim anda, ağlamaktan nefes alamadığım anlarda bile hep sevdim; sevgim nefesim olmuş. Sana karşı güçlü durmaya çalışmadım. Tüm güçsüzlüğümle karşındaydım. En delirmiş halimle de seversin beni, buna inandım. Beni üzdüğün zamanlarda bile yine göğsüne sarılıp ağlamak istedim, bir öpüşüne unuturum dedim. Bu benim tattığım en güzel yenilmişlik hissi. İnsan seni kaybetmemek uğruna kalp kırıklarına da susuyor; kendini kaybediyor da bir sen kal istiyor. Bu ne biçim sevdiriş kendini...
