Hep yarım kaldım, hiç tam doymadım, tam bağırmadım, tam dokunmadım. Bıçak ruhumda dehşet bir fısıltı gibi ilerledi ve ben tam ortamdan yarıldım.Hayat yordu artık beni. İnsan kendinden etrafındakilerden bıkarmı ? Ben bıktım. Alıp başımı herkesi herşeyi geride bırakıp gidiyim diyorum kaçıyım herşeyden onu bile yapamıyorum. Bu hayat hepmi böyle zor olucak? Hiçmi güzel günler görmicem ben. Bu kadar acı, yorgunluk çok değilmi bu yaşıma? Yaşamaya katlanamıyorum. Bazı geceler boğuluyorum sanki. Bir mucize bekliyorum umut ediyorum belki biri gelirde beni bu çukurdan çıkarır. Ama boş bir hayalden başka bişey deyil artık umudumu kaybediyorum ben.Gecenin içinde kaybolup giderken yalandan bir gülümsemeye, sıcak bir sevgiye o kadar ihtiyacım varki anlatamam..o kadar acıyorki canım. Geçer diyorlar. Ama anlatamıyorum "geçmiyor hiçbişey geçmiyor " diyemiyorum. Zaten anlatsam bile anlamazlar..
