SIR

0.5-Ateş-

"Ö-ölücek miyiz?"

Etrafı görmeye çalışsamda her yer zifiri karanlıktı .

Arka cebimden telefonu çıkardım ve fenerini yaktım .

"Kızım bi dur halledicem ben "

"Nah halledeciksin"

Bu tarz durumlarda sakin bir insandım .Diğer insanlara göre çok daha mantıklı düşünür hareket ederdim .

Panik yapıp herşeyi mahfetmek yerine nefesimi düzene soktum .

Telefonumun feneri ile etrafa bakıyordum .

Kablolar, yan çevirilmiş tenis masası , yıpranmış sıralar , dağılmış kağıt toparları büyük kapı ve ...

Ve ...

Bu ne demekti ? Gerçekten ölüm fermanım mıydı ? Pardon fermanımız .
Uzayı neden yanımda sürükledim ki ?

Duvardaki yazı

Son .

Vücudum titremesine engel olamıyordum . fakat hala sakin kalmaya çalışıyordum .

Düşündüm... düşündüm ...burdan nasıl çıkabileceğimizi düşündüm .

Telefonumun rehberini açtım ve hemen sereni aradım .

Pardon arayamadım .

Çünkü şu lanet yerde telefon şuan çekmiyodu .

Ve biz buraya mahkum bırakılmıştık .

•••••••••••
Depoda 3. Saat

Yaklaşık 2 buçuk saattir oturmuş uzayla sohbet ediyorduk . ilk yarım saat çıkmak için farklı yollar arasakta bulamamıştık .
Ve ölümü beklerken sohbet ediyorduk .

Aklımın alamadığı kızlar beni hiç mi merak etmedi . Uzayın arkadaşları onu hiç mi merak etmedi .

Diyelim merak ettiler . Okuldaki bu esrarengiz olayları sadece uzay biliyor değil ya .

Mutlaka birisi birşey farketmiş olmayıldı

Çantam sıramdaydı .

Ben nerdeydim ?

••••••••••
Depoda 5. Saat

Karnım acıkmıştı , susamıştım , Telefonlarımızın şarjları bitmişti , etraf karanlıktı , yavaş yavaş uykum geliyordu .

Uzay uykusuzluğa dayanamayıp uyumuştu zaten .

Kim ne yapıcaksa yapsın artık .

Bu kadar uzatmanın anlamı var mıydı .

Nasıl bu kadar emindi bizi burda bulamayacaklarından.

Kimdi bunu yapan ?

Neden yapıyordu bunu ?

••••••••••
Depoda 7. Saat

Uzay 1 saat önce uyanmıştı. Şuan onu bebeklik arkadaşımmış gibi tanıyordum .

Bana gereksiz bir yakınlık gibi geliyordu ama beğendiğim çocukla okulumun deposunda 7 saattir ölümü bekliyor olmamın yanında normal olmayan bir şey değildi .

Artık bizi öldürüceklerinden umudu kesmiştim.

Sanırım yanlış anlaşılma ve tesadüften oluşuyordu herşey .

Tabii ki öyle değildi ama şuan daha mantıklısını düşünemiyordum .

Artık dayanamayacaktım.