Elimin altında kalemimle ıslanmayı bekleyen defterime değen boş bakışlarım daha da bulanıklaştı. Şimdiye kadar yazdığım en zor cümleler kalemimden dökülmemek için direniyor gibilerdi. İlk ve son kez birini öldürmek üzereydim, hem de kelimelerimle...
Birçok kişi bildirim almadığını söylüyor. Arkadaşlar bildirim almanız için hikayeyi kütüphanenize eklemiş olmanız gerekiyor. ♥ Kimler ekledi? Eklemeyenler de hemen eklesin. Böylelikle bildirim alabilirsiniz.
Keyifli okumalar. ♥
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
15
Aynanın karşısında kendime son defa bakarken görüntümden memnundum. Yanına gittiğim kadının kafede gördüğümdeki ilk izlenimi klas ve şıktı. Yanında sönük kalmak istemediğim için neredeyse imza gününe gider gibi giyinmiştim. Turuncu ceketimin içine giydiğim krem rengi atletim ciddi bir görüntü verse de rahattı. Tek derdim pantolonun rahatsızlığıydı. Spor şık bile olsa sadece imza günlerinde giyerdim kumaş pantolonu. Okurlarımın beni en güzel ve en iyi halime görmelerini isterdim. Zaman ayırıp beni ve kitabımı görmeye gelen kim varsa özenip onlara değer verdiğimi en iyi şekilde yansıtmak önemli bir görevdi benim için.
Uzun zamandır gün yüzü görmeyen siyah topuklu ayakkabılarımı çıkardım. Vay canına, şimdiden dünyaya biraz daha yukarıdan bakıyor gibiydim.
Defter ya da yazmakla ilgili bir şey taşımayacağım için ceketimle uyumlu küçük çantamı yanıma alıp odamdan çıktım. Merdivenlerin başına geldiğimde televizyon izleyen iki çift göz bana çevrildi ve öylece kaldım, utanmıştım.
"Bakmayın öyle." dedim fönlediğim saçlarımı havalı bir şekilde geri atarken. Mete televizyona dönse de Behçet bir süre daha beni baştan ayağa izlemeye devam etti.
"Seni ilk defa böyle görüyorum. Sabahki pijamalar nereye gitti?"
"İmza günlerinde böyle giyinir. Arada canı isterse de giyinir gerçi..." Mete elindeki kumandayı evirip çevirirken bakışları hala televizyondaydı.
"İmza günün mü var?" diye sordu Behçet merakla.
"Hayır, buluşmam var." Neden bunu yaptığımı bilmiyordum ama ağzımdan sözler dökülür dökülmez Mete'ye baktım. Hafifçe kaşları çatılsa da istifini bozmadı.
"Ben de geleyim. Kimmiş bu buluşma?"
"Kimmiş denmez, bir de yazar olacaksın." Yüzünü buruşturan Behçet önüne dönerken buluşma mevzusundan memnun olmadığı belli oluyordu. Mete ise tamamen ilgisizdi. "Akşam görüşürüz o halde." dediğimde çağırdığım taksinin klakson sesi salonda yankılandı.
Onların bir şey demesine fırsat vermeden evden çıktığımda yaşlı kadının gönderdiği konumu şoföre söyledim. Gerisi navigasyonun işiydi. Yaklaşık yarım saatlik bir yolculuğun ardından lüks bir sitenin girişinde buldum kendimi.
