Artık yoktu bi yolu . Yaşamak çok sıkıcıydı, belkide artık hikayenin sonunu merak etmiyoruzdur. Kimse bizim için önemli değildir artık. Işte asıl burada başlarız yola, ilerlemelimiydik bu yolda yoksa kabullenmeli miyiz?
Sabah yine alarmın sesiyle uyandım. Gece makyajımı silmedigim için gözlerimi açmakta zorlanıyordum. Duş almak için kalktıgımda aynaya baktım, yüzüm simsiyahtı gece o kadar ağlamıştım ki. Küvetin yanına geldiğimde o buz gibi fayanslar ayak parmaklarımın ucundan tüm vücuduma bir soğukluk vermişti.
Duşumu aldım ve kendimi haftalardır toplamadigim o salona bıraktım ve düşündüm, neden ben bendimki, niye bir yıldız olarak gelmemiştim dünyaya veya bir kuş.
Hayatıma giren kişiler oluyordu , mecburen. Ama hiçbiri umrumda değildi dedim ya "belkide artık hikayenin sonunu merak etmiyoruzdur "
Sıkıntıdan kendimi dışarıya atmıştım. Geçenlere dikkatle bakıyordum. Hepsinde bir yaşama sevinci vardı . Bir anda duyduğum sesle irkildim.
-İdaaaaal
Bana sesleniyor sandım biri bağırarak, fakat bir kadın küçük bebeğini gözü önünde kaybediyordu. Çünkü bebeğine araba çarpmıştı. Onun hayatta kalma sebebi herşeye onun için katlandığı minik bebeği ellerinin arasından kayıp gitmişti.
Hayat buydu belkide , yarının ne olacağını bilmeden yaşıyorduk hepimiz .
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Dünyam Yokken Ben
Humor* evet belki dünyamız yoktu bizim ama bir güneşimiz vardı yolumuzu aydınlatan *
