"Siyah ne de yakışıyor sana, sanki ruhunu yansıtıyor." dedi ifadesizce. Buruk bir gülümseme ekledim suratıma, "Hayır." dedim sakince.
"Ruhumu değil, ruhum her zaman renklidir. Sadece insanlara gösterdiğim benliğimi yansıtıyor."
"Tüm Hakları PBVT'nin...
Gece gözlerimi açmıştım, gök gürültüsü her yeri inletiyordu. Gözlerimi parlayan Dolunay'a çevirdim, yağmura ve gök gürültüsüne rağmen parlıyordu.
Yavaşça doğrulup etrafıma baktım, kimse yoktu, terkedilmiş gibiydi. İçimi saran korku ve telaşla yerimden kalktım. Ayakkabılarım yoktu, üstümde sadece beyaz bir elbise vardı. Bu elbisenin benim olmadığına emindim.
Kapıya doğru ilerlemeye başladım, karanlıkta bir yere çarpmamak için elimi öne doğru uzatmıştım. Kapının gıcırtısını duyduğuma durdum ve kafamı kaldırdım. El fenerinden olduğunu düşündüğüm ışıkla birlikte gözlerimi kapattım sıkıca.
Gözlerimi açtığımda her zaman oturduğum gölün yanındaydım, yağmurun hızı yavaşlamış olsa bile hala yağıyordu. Etrafıma bakınmaktan başka çare bulamıyordum, şu an ne olduğunu bile bilmiyordum.
"Hey," aniden gelen sesle hareket edemedim, öylece duruyordum. Nefesimi tutup sadece bekledim, titriyordum. Soğuktan mıydı yoksa korkudan mı emin değildim.
"Lexina, hala benimle konuşmuyor musun?" gelen sesin, Remus'a ait olduğunu anlamıştım. Kalbim çok hızlı atıyordu. Gözlerim dolmuştu, umursamamaya çalışarak kafamı Remus'a çevirdim.
Ses çıkaramadım, sadece gözlerinin içine bakıyordum. Gözlerindeki duyguları göremiyordum, kör olmuş gibiydim. Bacaklarım titreyerek, yavaşça yerimden kalktım. "Remus," sesimin titremesine engel olamamıştım.
"Sana sarılabilir miyim, lütfen?" sesim ricadan çok, yalvarır gibiydi. Buna ihtiyacım vardı. Kafasını iki yana sallamıştı, bununla beraber sert bir rüzgar esmişti. Sanki onu görmemi engellemek içindi.
Kolumla gözlerimi örttüm. Korkuyordum, hayatımda hiç olmadığı kadar korkuyordum. Zor da olsa gözlerimi açtım, Remus yoktu, etrafıma bakındım.
İçimde birini görme, sesini duyma isteği vardı. Yağmur bile durmuştu, yağmurun sesine bile ihtiyacım vardı şu an.
"Lexina," ismimi duymam ile, refleks olarak hızla arkamı döndüm. Karşımdaki çocuk, Remus'un arkadaşlarındandı, James'ti.
"Buradan gitmen gerek, burada kalamazsın." anlamazca yüzüne baktım. O ise Dolunay'a bakıyordu.
Dolunay tamamen yukarı çıktığı an, benim için her yer kararmıştı. Buradan kurtulmak istiyordum, ama bir yandan da burada kalmak istiyordum. İki tarafında korkunç ve iğrenç olduğunu hissediyordum.
🖤
-3. Kişi Bakış Açısı-
Dört arkadaş, Dolunay'ın zorlu geçen dakikalarını atlatmıştı. Öylece yerde oturuyorlardı, kimse bir şey söylemiyordu. "Sadece binaya gidip uyumak istiyorum." dedi James, derin bir iç çekiş ile.
"Bende, uyursam hiç uyanmak istemem doğrusu." Sirius yatağın hemen yanında oturuyordu, kafasını yatağa yaslayıp gözlerini kapatmıştı.
"Remus çok üzgün duruyorsun." Peter'ın kendisine bakması ile yutkundu. "Bilirsin, Dolunay'dan sonra hep böyle oluyor."
Peter fazla üstüne düşmemişti, bu da Remus'un işine gelmişti tabii ki.
"Lexina'yı mı merak ediyorsun?" Sirius tek gözünü açmış ona bakıyordu, diğer iki arkadaşıda yöneltilen soruyla ona bakmıştı.
Ne cevap vermeliydi?
"İnkar etmeye kalkma, onu düşündüğün o kadar belli ki." Sirius sırıtarak tekrar gözlerini kapattı. "Sadece," yutkunup diğerlerine baktı. "aniden bayıldığı için merak ediyorum."
"Bizde o yüzden söyledik, niye telaşlanıyorsun?" James'in söylediğiyle birlikte daha çok kızarmıştı. Bazen aşırı sinir bozucu oluyordu.
"Sizin aklınızdan ne geçtiğini bilmediğim için, her şeyi düşünebiliyorsunuz." sitem etti, neden bu kadar gerildiğini bile bilmiyordu.
