Sevgili Gökyüzü,
Birkaç gündür yazamıyorum, bu seni özlemediğimden değil. Sakın yanlış anlama. Ki sen özlenecek en güzel şeysin.
Sadece yoğunum, seni düşünmemeyi başarabilecek kadar. O kadar yoğunum ki, aklımdan hiç çıkmıyorsun. Geçen gün Doğucan geldi, ''unut onu artık'' dedi bana. Öl deseydi acır mıydı içim böylesine?
Ona yağmur yağdığı sürece seni unutamayacağımı söyledim. Sustu, sanırım birdaha konuşmamak üzere. Ama bana son bir soru soracağını söyledi. Ona sormasını söyledim. '' Yanımda olman için ne yapmam gerekiyor?'' dedi, buğulu gözlerle. Bir an onda seni gördüğümü zannettim, içim acıdı, kalbim sıkıştı. Suratımı eğdim, bir süre bekledik sessizce. '''Umutlandır ve git. Ben böyle yapanlara bayılırım.'' dedim. Bir an gülecek gibi oldu, ama gülmedi. Yavaşça kalkıp , gitti sessizce. Önemsemedim.
Bana bir tek sen lazımken, onun yokluğu koymazdı bana.
İçimde ona yer yoktu hem. İçimde nefes almaya bile yer yoktu, ama bir o kadar sen vardın.
Sorun şu ki, aramıza mesafeler girdi ve bu mesafeleri geçebilecek hiçbir otobüs, tren, uçak veya gemi yok.
Gelemeyeceğini biliyorum.
Fakat gelmeni istiyorum.
Dön yalvarırım.
Nefes alayım artık.
