Sevgili gökyüzü,
Ağladım. Yokluğunun bu kadar acı vermesine dayanamayarak tekrar ve tekrar.
Sanki aldığım her nefeste, göğüs kafesime batan bir cam varmışcasına.
Ağlarken bayılmışım bugün. Hatırlamıyorum. Tek hatırladığım senin yüzün. Hastanede açtım gözümü. Bir umut herşeyin hayal olmasını umarak seni sordum. Annem dayanamadı, sessiz bir hıçkırık kaçtı o güzel gül kurusu dudaklarından.
''Nerde?'' dedim bir umut seni görmeye çalışarak. ''Yok.'' dediler sadece. ''Gitti.'' buruk bir şekilde gülümsedim babama. Beni böyle görmek onu kahrediyordu belli ki.
Ses çıkarmayarak bir süre suratlarına baktım boş boş.Babam daha da kötü ağlamaya başlayan annemi odadan çıkarırken , doğucan araladı kapımı. Elinde bir demet papatyayla girdi içeri.
Onun bu haline gülümsedim. Kaç papatya geri verebilirdi ki seni bana?
Usulca yatağıma oturup konuşmaya başladı. '' Gelmeyecek.'' dedi ilk önce. ''Bu gün onun yanındaydım .'' dedi senin için. İçim cız etti birden. Nefes alamaz oldum, gözlerim karardı.
Göz yaşlarım, göz kapaklarıma hucüm ederken direndim. '' Gelecek, söz verdi bana.'' dedim suratına bakıp. Kafasını olumsuz anlamda sallayıp, titremeye başlayan ellerimi tuttu. Ellerim bile sadece senin ellerine yakışırken, neydi bu mesafe.
''Alış buna.'' dedi gözlerimin içine bakarak. Bu arada ellerimin titremesi artmış, gözyaşlarım akmaya başiamıştı. ''Ben yanındayım.'' Bu cümlesine boğuk bir kahkaha patlattım.
Yanımda olsa ne olurdu ki, içimde sen olduktan sonra?
Ellerimi ellerinden çekerek ''git.'' diye fısıldadım. O da zorlamadı zaten. Aldığı papatyaları vazoya koyup, son bir kez bana baktı ansızın. Gülümsedim. Ben iyiyim dercesine.
Kapının kapanma sesiyle, yastığıma nasıl sarılıp , hıçıkıra hıçkıra ağladığımı bilmiyorum.
Sadece uyumadan önce seni gördüm , gökyüzü.
''Dön.'' diye fısıldadım sessizce. Kulakları sağır eden bir imdat çığlığıydı oysa ki.
