DON'T DIE

1.6K 52 0
                                    

Davon's POV:

It's been two weeks since the day that I got kidnapped or was it--oh nevermind, anyways, Quinn is recovering and we already transfer her to our hospital, in two weeks I didn't go out in the hospital dahil inaalala ko 'yung sinasabi nila na delikado, mommy just bring me some clothes to change of, she also say sorry to Quinn that she accepted.

Her wound is recovering, pero kapag naggagalaw pa din siya ng sobra ay dumudugo pa din kaya pinagbabawalan namin, I've been her guard for the past two weeks, they always go home at kaming dalawa ang naiiwan dito, she didn't ask me anything nor talk to me, I guess she's mad or what.

Si Kayleigh naman ay isang linggo ng wala, I asked Euphemie about her but she just said that Kayleigh's busy and doing her duty as a Knockaert as if I  know what Knockaert doing's.

"You will come with me in UK" natigilan ako.

Is she talking to me? Malamang! Ako lang naman ang kasama niya ngayon dito and she's not holding her phone so yeah, she's talking to me after two weeks.

"Yeah, dad told me" pagsang-ayon ko.

"Good then" and that's how our conversation end.

That's it?! No how are you? Walang kamustahang naganap? Kahit isang paragraph na pakikipag-usap wala? That's just fucking two sentences and I just replied in four words! And why is it so big deal? Fuck! I'm going crazy for too much thinking this past few weeks.

"That's it?" she looked at me.

"Yeah" what the hell!? She actually answered me in one word? What the freaking hell is happening to her? And to me! So big deal!

"Really? That's it?" nagtataka siyang tumingin sa akin na para bang isa akong baliw. "You will talk to me like that? Wala man lang kamustahan?" tumaas ang sulok ng labi niya.

"Why? Do you want me to? And why do I need to do that if I can see that you're okay, if I can see that you're alive? No need to ask you because I know that you are okay"

"No, I'm not!"

"Oh" 'yun ang tangi niyang nasabi at wala ng kasunod kaya napahilamos ako sa mukha ko.

"See? Hindi mo nga maitanong kung bakit--"

"Why?" natahimik ako. "Why aren't you okay, then?" she asked.

Hindi ako makasagot, hindi ko alam kung bakit, I wanted to tell her all that I'm thinking, I wanted her to clear my mind, I wanted to tell her that it's so hard for me to accept all of this but my mouth can't utter any words.

"See? That's why I didn't ask because if I ask you won't say any word! I know that.....I really know that, kaya kung gusto mong malaman ko ikaw sa sarili mo sasabihin mo and don't expect me to ask anything about you"

That's Quinn? That's really her? Yeah, bakit ba ako nagugulat na makita ang totoong siya? Kung hindi man siya ganito noon nabago na 'yun ng panahon, welln it's been really four years so maybe nabago na nga siya ng panahon, nabago siya dahil sa mga ginawa niya kung nasaan man siya.

"I'm not okay" pagsisimula ko pagkatapos ng ilang minutong katahimikan pagkatapos niyang magsalita. "I over think too much, it's hard for me to accept this ng agad-agad, pakiramdam ko sasabog na ang ulo ko sa pag-iisip at pag-intindi sa lahat, sa pag-intindi na dapat sa lahat ng sasabihin at galaw ko ay maingat at iniisip muna, I don't know what to do, I can't just say it to my parents dahil alam kong pipilitin lang nila ako na intindihin ng intindihin ang lahat" I sighed. "Pero ang hirap, hindi ko alam na ganito kahirap tanggapin na I need to be protected by anyone for the other's future, napaka-laking responsibilidad ang nakapasan sa akin na sana noon palang nalaman ko na, na sana sa simula pa lang alam ko na" napapikit ako. "Hindi ko alam kung kaya pa ng utak ko na tumanggap ng ibang impormasyon" pagkatapos nun ay tahimik ang paligid.

IN HIS ARMS AGAIN (NSG&CGH 2) Where stories live. Discover now