VERNEM NİHADEN

1: Holiday Break

"Neden tatilimin ortasında iş başı yapıyorum ki ?"
Son kez yakınırken Deniz bana bakıyordu. Göz devirerek yanıma geldi.
"Çünkü bizim tatil yapmaya hakkımız yok. Niye bil-"
"Biliyorum, biz dedektifiz."
Şimdi göz devirme sırası bana gelmişti. İkimizde bavul hazırlama işini yaparken düşünmeye başladım.
1 ay önce çıkmıştık New York tatiline. Ve şuan işimize geri dönüyorduk. Aslında tatil süremiz dolmamıştı ama biz ne kadar yakınsak da işimizi sevdiğimiz için bunun bir anlamı da kalmıyordu. Belki de gerçekten önemli bir durum vardı. Gitmek istiyordum ancak korkuyordum, bu işi yapamamaktan. Aslına bakarsanız bu tatili yapma amacımız tam da bu yüzdendi.
Yaklaşık 40 gün önce bir cinayet olayını çözmüştük ancak bunun sonu bu sefer kötü sonuçlarla bitmişti. 10 yaşındaki küçük bir erkek çocuğunu acı bir şekilde kaybetmiştik. Bu durumdan kendimi suçluyordum. Ne zaman Edmund'un adı geçse içim parçalara ayrılıyordu. Benim için bile bu kadar zorken ailesini düşünmek bile istemiyordum.
"Ya bu olayda da birini kaybedersek ?"
Deniz'e sorgulu gözlerle baktığımda benim ne demek istediğimi anladığı için gözleri dolmuştu.
"Elbette ki birilerini kaybedeceğiz Aras ancak biz işimizi yapmak zorundayız. Duygulara yer veremeyiz."
Duygulara yer veremeyiz.
Beni Deniz büyütmüştü bu yaşıma kadar. İster zihinsel, ister duygusal, ister ailevi. O büyütmüştü ve ben bu cümlenin ağırlığını biliyordum.
Bu, eğer duygulara yer verirsen senin kimseden farkının olmayacağının, daha fazla insan kaybının yaşanacağının bir göstergesiydi. Aheste aheste kafa salladım. Mesleğimi elime aldığımdan beri aklımdan şu cümle geçerdi.
Robot ol.
Her ne kadar bunu yerine getirsem de bazen istisnalar olabiliyordu.
Deniz ellerini gözümün önünde sallayınca daldığım düşüncelerden sıyrılıp hazırladığım bavulu elime aldım.
Evin önüne gelen taksiye bindiğimizde bir süre yolu izledim. Daha sonra Deniz'i izledim.
Ona baktığımda benim için yaptıkları aklıma geliyordu.
Gülümsedim.
Babamı sevmesem de, annemi hiç bilmesem de onun sevgisini hep üzerimde hissettim.
Babam Türkiye'de emekli bir polisti. Eski kafalıydı ve değişik bir aile soyundan gelen birisiydi. Bu zamana kadar ne görüşlerimiz birbirine uymuştu, ne de biz birbirimizi sevmiştik.
Aslında çok küçükken babamla ilgili hayaller kurar, onun benim kahramanım olacağını düşünürdüm. Yanılmışım.
Bu zamana kadar hep kendi ayaklarımın üstünde dursam da en çok Deniz'in yardımı dokunmuştu. Hayallerime yön veren, elimden tutan kişiydi o. Beni babamdan kurtarmış, bambaşka bir yere getirmişti. Babamın bir "hiç" dediği, benim hayatım olmuştu. Doğru tahmin, dedektif olmamı da hiç bir zaman istememişti. Ben her zaman babam gibi olacağımı söyleyen küçük bir çocuktum ancak, ondan daha fazlasıydım. Her baba gibi benimle gurur duyması gerekirdi ancak dedim ya benim babam beni hiç sevmez diye.
"Yine daldın Aras ? Son günlerde böylesin ama anlamadım." dedi bana gözlerini kısmış bir şekilde bakan Deniz.
"Önemli değil, biraz hayatımı sorguluyordum."
"Ne güzel bir aktivite ancak bunu sonra yaparsın çünkü yeterince cinayetlerle beynini yoruyorsun."
Gülümsedim. O hep böyleydi işte, bi sıkıntım olduğunu bilir ve şakayla karışık destek olurdu.
Senin elinden tuttuğunu, sana destek verdiğini anlamazdın bile ama yine de bu küçücük şey sana yeterdi.
Havaalanına geldiğimizde hızla gerekli yerlerden kontrolümüzü yaptırıp uçağa binmiştik.

●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●

Seul'ün havasını içime çektim. Cidden çok özlemiştim.
Etrafıma göz gezdirdim. Çok fazla bir şey değişmemişti.
"Çok özlemişim lan."
"Bende. Sanırım tatili yarım bırakmamıza değdi."
"Umarım Aras, umarım değmiştir."
Önünde durduğumuz karakola girdik. Bizi neyin beklediğini şimdiden merak etmiştim.
Tek dileğim, yine istemediğim şeyler yaşanmamasıydı...

Merhaba arkadaşlar. Yeni kurgum ile karşınızdayım. İleride daha iyi anlarsınız ama yine de söylemek istiyorum.
Aras Türkiye'den Güney Kore'ye lise çağlarında Deniz ile beraber geliyor. Nedenini zaten anlamışsınızdır.
Neyse, umarım begenirsiniz.
Lütfen beğendiyseniz bolca yorum yapın. Eee sonuçta bol bol yorum yapacaksınız bende sizi dinleyeceğim:)