I̷'̷l̷l̷ B̷e̷ G̷o̷o̷d̷ (̷F̷Y̷ F̷a̷n̷f̷i̷c̷t̷i̷o̷n̷)̷

Κεφάλαιο 14

Είχα μείνει πλέον μόνη μου μέσα στα σκοτάδια. Το μόνο που έβλεπα ήταν μια καρδιά πού είχε σχηματίσει κάποιος με κεράκια και στην μέση ένα τραπέζι με δύο καρέκλες.

Ήμουν πολύ περίεργη ποιος τα είχε σχεδιάσει όλα αυτά. Κάποιος ήρθε από πίσω μου και μου έκλεισε τα μάτια. Αμέσως αναγνώρισα την μυρωδιά του.

Χαμογέλασα και αφού έβγαλα τα χέρια του από τα μάτια μου γύρισα και τον κοίταξα. Πέρασα τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του.

"Δηλαδή δεν με ξέχασες;" τον ρώτησα χαμογελώντας.

"Φυσικά και όχι χαζό μου." είπε και με φίλησε. "Ποτέ δεν θα σε ξεχνούσα."

Χαμογέλασα ξανά και τον φίλησα.

"Όλο αυτό το σχεδίασες μόνος σου;" ρωτήσα περίεργη.

"Με μια μικρή βοήθεια." είπε και εμφανίστηκαν ο Στέφανος και ο Αχιλλέας.

"Είστε όλοι τρελοί." χαμογέλασα.

"Παιδιά σας ευχαριστώ πολύ." είπε ο Φίλλιπος και με τράβηξε κοντά του.

"Καλά να περάσετε!" είπε ο Αχιλλέας και έφυγε μαζί με τον Στέφανο.

Ο FY με τράβηξε και καθίσαμε στο τραπέζι. Άνοιξε την σαμπάνια και έβαλε στα ποτήρια μας.

"Στην νέα μας αρχή!" είπε και τσουγκρισαμε.

"Στην νέα μας αρχή!" είπα και εγώ κοιτώντας τον. "Και για πες μου τώρα πως έπεισες τον αστυνομικό να σε βοηθήσει;"

"Ποιόν τον Στέφανο; Δεν είναι αστυνομικός. Είναι απλά ένας φαν που προσφέρθηκε να με βοηθήσει."

"Και το περιπολικό;" ρωτήσα περίεργη.

"Είναι του πατέρα του..." χαμογέλασε.

"Πραγματικά είχα πιστέψει ότι με ξέχασες." άλλαξα ξανά την συζήτηση.

"Είσαι το μοναδικό άτομο που δεν ξεχνάω ποτέ..." έκανε μία μικρή παύση. "Θέλω να δώσουμε μία υπόσχεση." με κοίταξε μέσα στα μάτια.

Σηκώθηκα και τον πλησίασα. Έκατσα στα πόδια του και ένωσα τα μέτωπα μας.

"Ότι θέλεις." είπα και τον φίλησα γλυκά.

"Θέλω να υποσχεθούμε και οι δύο ότι δεν θα βγάζουμε συμπεράσματα αν δεν ακούσουμε και την εξήγηση του άλλου. Ότι και τα καλά και τα άσχημα θα τα περνάμε μαζί."

"Στο υπόσχομαι, μωρό μου." χαμογέλασα και τον φίλησα γλυκά.

"Είσαι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια." ψιθύρισε στο αυτί μου.