(Zawgyi)
မနက္ခင္းေနေရာင္ျခည္စူးစူးက ျပတင္းေပါက္လိုက္ကာ ကာထားသည့္မွ အတင္းထိုးထြက္ကာ ကုတင္ေပၚသို႔က်ေရာက္ေနသည္။ အျခားတစ္ဖက္သို႔လိမ့္ရင္း ထိုေနေရာင္ကိုေ႐ွာင္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ေဘးဘက္တြင္ ေအးစက္ေနေသာေနရာလြတ္ေၾကာင့္ မ်က္လံုးတိုု႔ကိုအားယူၿပီးၾကည့္မိသည္။ Hyung ဘယ္မ်ားသြားပါလိမ့္ ။ စားပြဲတင္နာရီကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေျခာက္နာရီတိတိ။ Hyung အိပ္ယာထခ်ိန္ထက္အရမ္းကိုေစာလြန္းသည္ေလ။
ဒူ......ဒူ
မ်က္လံုးႏွစ္ဖက္ကိုပြတ္ကာအေၾကာဆန္႔ေနခ်ိန္ ဖုန္းက ျမည္လာေလသည္။
"Hello "
(ဟို...... )
"ဟုတ္ကဲ့ ေျပာပါ"
(ဟို Kim Taehyung နဲ႔ေျပာခ်င္လို႔ပါ)
"ဟုတ္ပါတယ္ ကြၽန္ေတာ္ပါ ဘယ္သူပါလဲ"
(အ အကို ကTaehyung shiအေဖ ကယ္ခဲ့တဲ့ေက်ာင္းသားပါ)
"ဗ်ာ"
..........................................................
Hoseok အရင္ထက္ အေစာႀကီးႏိုးေနကာ ညဘက္လည္း အိပ္လို႔မရေပ။ ဒါေၾကာင့္ ေမ့ေပ်ာက္မလားအထင္ႏွင့္ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ရန္သာထြက္လာလိုက္သည္။ Taehyung ကိုလည္း မႏိုးေစခ်င္။ မဟုတ္လ်ွင္ သူေလး စိုးရိမ္ေနဦးမည္။
အိတ္ကပ္ထဲကတုန္ခါမႈေၾကာင့္ ေျပးေနတာကိုရပ္ကာ ဖုန္းကိုကိုင္လိုက္သည္။
"Tae ႏိုးၿပီလား "
"Hyung ျမန္ျမန္ျပန္လာ အေရးႀကီးတယ္"
"ကိုယ္အခုလာၿပီ"
ဘာျဖစ္မွန္းေတာ့မသိေပမယ့္ Taehyung ရဲ႕အသံက တကယ္ကိုစိုးရိမ္မႈေတြျပည့္ေနသည္။ ဒါေၾကာင့္အိမ္ကိုသာ ေမာင္းတင္၍ခ်က္ခ်င္းေျပးလာခဲ့ေတာ့သည္။
အိမ္ႏွင့္မနီးမေဝး ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးသို႔ Taehyungေခၚတာေၾကာင့္ပါလာခဲ့သည္။ ဘာေၾကာင့္လဲေမးေတာ့ သူ႔အေဖ ဆံုးတာနဲ႔ပက္သတ္ေနလို႔တဲ့။ Hyung ပါမွ သူနားေထာင္ဖို႔ သတၱိ ႐ွိမွာမလို႔လိုက္ခဲ့ေပးပါဆိုေသာ ကိုယ့္ကိုအားကိုးတဲ့စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ ဒီအထိေရာက္လာခဲ့သည္။ ဧကႏၱ Taehyung အကုန္သိေတာ့မွာလား။
