the sixth book // yoonmin

7; hayal

 Bir şeyler yanlıştı.

Yanından geçtiğim insanların bana yol verme amacıyla kenara çekilişleri, batarken gökyüzünü pembeye boyayan güneş, asla bölünmeyen uykum ve her akşam önüme konan kimçi jjigae'yle ilgili; doğru hissettirmeyen bir şeyler vardı.

Adımı biliyorum. Adım Suga. D Town Merkez Yetimhanesi'nde büyüdüm, liseyi kazanıp Seul'e geldim ve nişanlım Soona'yla da orada tanıştım. Yetimhaneden en yakın arkadaşım, benim küçük kardeşim, Hope-

Hope nerede?

Soona?

Kaldırımın sonunda bana bakan biri var. Yüzü tanıdık, ama onu tanımadığıma da eminim bir yandan. Ona baktığımı fark etti, eyvah, saldıracak-

Arkasını dönüp gidiyor.

Neden ilgisi bana yönelen her şeyin bana saldıracağını düşünüyorum?

"Yola çıkmam lazım, yola çıkmam lazım..." Adımlarım duraksıyor. "Zaten yoldayım."

Etrafıma bakıyorum, yanında durduğum dükkanın camında yansımamı görüyorum ve hayatımda ilk defa yakışıklı olduğumu düşünüyorum. Hayır, ilk defa değil, her gün, Soona'nın aşık olduğu yüz bu, Hobi'nin gözyaşlarımı parmaklarıyla yakaladığı yanaklar.

Bu yanaklarla ilgili doğru hissettirmeyen şeyler de var.

"Pürüzsüz," diye mırıldanıyorum yansımada okşarken suratımı. "Yola çıkmadım mı?"

Yanımdan geçen her kimse bana çarpıp bakışlarımın yansımamdan ayrılmasına sebep oluyor ve dikkatim dağılıyor. Dün de olmuştu bu. Önceki gün de. Bir şeye yaklaştığımı hissediyorum... neye yaklaşacaktım ki?

Hope nerede?

Soona'yı aramam lazım, beni alması için saraydan birilerini yollamalı. Dün akşam yemek masasında benimle değildi. Soona nerede?

Bana çarpan kişi tökezleyerek yere eğilmemi sağladığı için bu sefer önümdeki su birikintisinde buluyor yansımamı bakışlarım. Yansımamla ilgili her şey yanlış sanki. "Neden yakışıklıyım?" diye soruyorum kendi kendime.

Açım. Jjigae yemedim. Alışmamam lazım. Her akşam jjigae yemeye alışmamam lazım. Aç kalmaya alışığım, bunu asla unutmamam lazım.

"Yola çıkmam lazım, yola çıkmam lazım..."

Bakışlarım kaldırımdan bir basamak alçak kalan asfalta kayıyor.

Hope nerede?

Bir araba son sürat geçiyor yoldan, karşı kaldırımda birkaç kişi çığlık atıyor.

Soona nerede?

Dünya yıkılıyor sanki, gökyüzü pembe değil de gri oluyor, benimle aynı kaldırımda bulunan bir adam önümde dikiliyor ve "Düşünme bunları." diyerek gülümsüyor.

Onu tanımıyorum ama yüzü tanıdık.

Yüzü tanıdık, çünkü dün de çıkmıştı karşıma. Düşünme bunları, demişti. Gözleri yeşil. Zehir yeşili.

Hobi nerede, diye bağırmak istiyorum suratına.

Hobi öldü. Soona'yı terk ettim. Çünkü yola çıkmam lazımdı.

Arkamdan bağırdı, umursamadan tek bir adımla kapattım kaldırımla asfalt arasındaki mesafeyi.

Yola çıktım.