ᴇᴄᴄᴇᴅᴇɴᴛᴇsɪᴀsᴛ ᷯ ͤ ᷠ ᷜ ͦ ͦ ᷜ

chapter[11]

Jennie

"Evet,nedenini sordum ama hiçbir şey söylemeden öylece bakıp gitti."

"Umursama Jen belki de sadece bir kahve borcu falandır."

"Ah Joon,sesindeki imayı duymalıydın belli ki bir şey olmuş ve bana söylemiyorlar.Jimin bu güne kadar benden hiçbir şey saklamamıştı."

Dediğimde kısa bir sessizliğin ardından Namjoon tekrar konuşmuştu;

"Jennie..ne zamandır sorucam ama cesaret edemiyorum."

Gözlerimi ona dikmiş soracağı şeyi merakla bekliyordum fakat tamda bu soru ihtimal listemde sonda bile yer almıyordu.

"Jimin'e aşık mısın?"

...

İhtimal bile vermemiştim bu soruyu soracağına ve itiaf etmeliyim ki hazırlıksız yakalanmıştım.

Ne diyecektim ki?

Jungkook'a bir anlık can havliyle Jimin'e aşık olduğumu,hatta sırılsıklam aşık olduğumu söylemiştim ama ona ilgim ve hoşlantımın aşk denebilecek kadar büyük bir mevkiye tabi tutulması biraz garibime gitmişti doğrusu

Bu sorunun cevabını henüz bende bilmiyordum çünkü..

Evet,diyebilirdim..ona aşık olduğumu bilmesi,en azından hoşlandığımı..beni rahatlatabilir ve omuzlarımdaki yükü hafifletebilirdi.

Ama duygularımı kabullenmeyip,hayatıma girip girebilecek bütün olumsuzluklardan olduğu gibi bundan da kaçıp hayır da diyebilirdim..

Gerçekten arafta bırakacak türden bir şeydi bu sorduğu ve Namjoon'un en yakın arkadaşım olması cevabımın etleşmesini daha da güç kılıyordu.

Namjoon'un meraklı gözlerle bana baktığına ve bir cevap beklediğine emin olduğumdan gözlerimi onunkilere çıkarmıyor,yere bakarak vereceğim cevabı kafamda toparlamaya çalışıyordum.

O sırada bir kez daha tekrarlamıştı

"Aşık mısın değil misin Jennie?"

"Aşk"ı bastıra bastıra söylüyordu sanki onu sevdiğime eminmişçesine ama ben bile değilken o nasıl bu denli emin olabiliyordu ki?

"Evet Namjoon,ona aşığı.."

Neden devamını söyleyemiyordum,neden devamı çıkmıyordu ağzımdan..neden öylece onu sevmeme rağmen dile getirirken kısılarak boşlukta kayboluyordu sesim?

Evet,Jimin'i seviyordum,bunu kabullenmiştim de fakat söykerken neden bunu yaşıyordum,ağzımdan dökülmiykrdu sözler,ve içimden gelmiyordu kuracağım cümleler..

Gözlerine baktığımda gözlerimin dolupta kafamı omzuna dayayıp ağlamamak için bunca yıl direttiğim,normalde yüzümü bile yıkamaya üşenirken onu tanıdığımdan beri makyajım,saçımd ahil hiçbir şeyimi eksik etmediğim,onun olduğu her hayalin içinde dört yıldır kaybolduğum birini sevdiğimi söylemek bu kadar mı zordu cidden?

Yoksa..bunun sebebi..oturduğumuz kafeteryanın kapısından içeri giren bir çift ayak mıydı yalnızca..?

●●●

Hiçbir şey demeden yanımıza oturmuş,bedenini hafifçe bana doğru çevirip,yüzünü hafifçe yaklaştırmış ve gözlerini gözlerime kenetlemesinin ardından derin bşr nefes alıp sormuştu;

"Bana yalan söylemiştin değil mi?"

Jimin'i sevdiğimden bahsediyordu fakat kendime zaman kazandırmak amaçlı olarak;