Woda była tu pierwsza

6

A więc spacer.

Nie będę kłamać gdy powiem, że jestem tragiczna w pakowaniu się. I planowaniu. W związku z tym trudności w znalezieniu ciekawego outfitu na spacer z Markiem były oczywistym następstwem.

Nie pomogło też to, że Pączek moją jedyną sukienkę dokładnie pokrył sierścią. I ani trochę nie poczuwał się do odpowiedzialności za to.

W końcu zdecydowałam się na lekką, kwiatową koszulkę z odsłoniętymi ramionami i jeansy, bo zaczynało być nieco chłodno. Pogłaskałam Pączka na szczęście i zeszłam na dół.

- Wychodzę! – Oznajmiłam cioci, która jak zawsze robiła coś w kuchni. Zmierzyła mnie wzrokiem, oceniając mój strój, ale nie powiedziała nic, czyli przeszedł kontrolę.

- Dokąd?

- Marek zaprosił mnie na spacer. Tak za... teraz? – Spojrzałam na zegar. Ciocia uniosła brew wyczekująco.

Po chwili usłyszałyśmy pukanie.

Pomachałam jej na pożegnanie i wyszłam z domu. Marek czekał na mnie na werandzie, uśmiechając się zawadiacko.

Przytuliłam go lekko na powitanie.

- Gdzie chodzi się na spacery w Jasieńcu?

- Zazwyczaj na skarpę.

Tam też więc ruszyliśmy. Czułam się ogromnie zawstydzona i nie wiedziałam co mówić. Czy to była randka?

- Rozmawiałaś z ciocią? – Zapytał Marek. Pokiwałam głową.

- Opowiedziała mi historię Jasieńca. Ale nie zdziwię cię chyba gdy powiem, że ciężko mi w nią uwierzyć.

- Jasne. – Zaśmiał się Marek. – Ale teraz przynajmniej wiesz w co tu się wierzy, a twoje bezpieczeństwo zależy od tego, czy posłuchasz. – Weszliśmy na szczyt skarpy. Widok był przepiękny, na całą wioskę powoli zapadającą w zmroku, las w oddali, a po drugiej stronie i pod nami morze odbijające promienie zachodzącego słońca. Plaża była już pusta, oczywiście.

- Pięknie tu. – Powiedziałam cicho. Marek usiadł na trawie.

- Fajnie jest mieć takie widoki na co dzień. Chociaż to pewnie jak z miastami – nie doceniasz tego, gdy widzisz to każdego dnia.

Usiadłam obok niego na trawie.

- Nie dziwię się, że nie chcecie tu turystów. Nie tylko z powodów wierzeń. Zniszczyliby i zaśmiecili wszystko wokół.

Marek pokiwał głową.

- Nam tu dobrze. Jak komuś nie jest, to się wynosi. Ale nie sprowadzamy tu nikogo.

- Mnie sprowadzono.

Marek wzruszył ramionami i objął mnie ramieniem, tuląc mocno.

- Ty to jesteś już nasza, swojska.

Poczułam jego perfumy i ciepło ciała. Odwzajemniłam uścisk bardzo nieśmiało.

- Nie pchaj się w tarapaty, Alicjo. – Usłyszałam jego cichy głos tuż przy moim uchu. Przeszły mnie ciarki. – Nie chciałbym, żeby coś ci się stało.

Pokiwałam delikatnie głową, czując, jak mi się w niej kręci. Czy byłam w nim zakochana? Był bardzo przystojny, jasne, ale też ciepły, miły i opiekuńczy. Przypomniałam sobie jego zachowanie na plaży, w sytuacji z piłką.

Był też bardzo stanowczy i to dodawało mu uroku.

- Postaram się. – Wyszeptałam. Odsunął się na kilka centymetrów ode mnie i położył dłoń na moim policzku.

- Nie zawsze jestem obok by cię dopilnować, wiesz?

Serce biło mi tak mocno, że bałam się, że słyszy je cała wieś. Pokiwałam lekko głową, a on nachylił się nade mną i pocałował mnie delikatnie.

Moja głowa wybuchła. Nie dosłownie, na szczęście, ale ja odczuwałam to jak milion fajerwerków w moim ciele. Jego usta były miękkie, smakował trochę cukierkami. Urocze.

Nieśmiało odwzajemniłam pocałunek, wczepiając się palcami w jego koszulę. Oczywiście całowałam już kilku chłopców, ale w żadnym wypadku nie było to tak miłe.

Marek przyciągnął mnie do siebie ręką, którą miał na mojej talii, i pogłębił pocałunek. Miałam gorączkę? Może. Albo wybuchałam.

I wtedy usłyszeliśmy nawoływanie głosem Pawła od strony lasu.

Niemal podskoczyłam jak oparzona, ale Marek przytrzymał mnie i przytulił mocno.

- Powinniśmy wracać. Nie chcesz tego słuchać.

- Nadal nie mogę uwierzyć, że to nie on.

- Wiem. Ale musisz uwierzyć. Jeśli nie całej wsi, to mi. – Spojrzał mi w oczy, a ja znów poczułam stado motyli w moim brzuchu.

Pokiwałam głową. Ucałował mnie w czoło i wstaliśmy z trawy.

Nawoływanie było tragiczne. Słyszałam jak Paweł woła,że jest ranny, że błaga o pomoc, wołał swoich rodziców... Ale wieś była pusta izamknięta na cztery spusty, a Marek twardym krokiem prowadził mnie do domu,trzymając za rękę i ignorując wołania. Doszliśmy dość szybko do domu cioci. Nawerandzie pocałował mnie jeszcze raz, delikatnie, a później w czoło, po czym zuśmiechem zamknął za mną drzwi.

Oparłam się o nie od środka z szerokim uśmiechem. Nie mogłam uwierzyć w to, co zaszło. Pocałował mnie. Byliśmy na randce.

Oczywiście, że bywałam już na randkach, ale zazwyczaj w kawiarniach czy muzeach, a nie na łonie natury. To było kompletnie inne i takie... miłe.

Ciocia wyszła z kuchni z rękami założonymi na piersi.

- I jak?

Uśmiechnęłam się w odpowiedzi. Ciocia pokręciła głową, też się uśmiechając.

- No i będę musiała tłumaczyć się twojej matce.

Uścisnęłam ją mocno i pobiegłam do swojego pokoju, oczywiście z małymi łapkami tuptającymi tuż za mną. Opadłam na łóżku z szerokim uśmiechem.

Chyba jednak byłam zakochana.

Pączek wszedł na mój brzuch, widocznie zazdrosny. Podrapałam go za uchem.

- Wiesz, że ciebie najbardziej kocham. – Zapewniłam go, a on odpowiedział mruczeniem. - Mój mały obrońco.

Przypomniałam też sobie, że jutro jest ognisko integracyjne mojej klasy. Spojrzałam na Pączka, który zdążył już zostawić masę sierści na moich jeansach i koszulce.

Czyli kolejny outfit z głowy.