Μέχρι Που Σε Γνώρισα

Κεφάλαιο 23

Δεν μπορώ παρά να χαμογελάσω όταν ο Λουκάς μου αφηγείται την πρόταση γάμου που έκανε στην κοπέλα του.

"Πέντε ολόκληρα λεπτά ήμουν γονατιστός και περίμενα να πει το ναι.Τόσο άγχος ούτε στις πανελλήνιες."

"Σοκαρίστηκε ε;"

"Ναι. Με ρώταγε συνέχεια αν είμαι σίγουρος." απαντάει και δεν μπορώ παρά να γελάσω.

"Συγχαρητήρια πάντως." προσθέτω και μου κλείνει το μάτι. Με την άκρη του ματιού μου βλέπω τον Νίκο να προχωράει προς το μέρος μας με αποτέλεσμα να ξεφυσήξω. Η τελευταία φορά που μίλησα με τον Νίκο ήταν από εκείνη την βραδιά που είχαμε μείνει οι δύο μας στο μαγαζί. Από τότε τον απέφευγα και εκείνος το ίδιο.

"Γεια σας." λέει κοιτώντας πρώτα τον αδερφό του και μετά εμένα. Εγώ γνέφω καθώς κοιτάω το δίσκο ενώ ο αδερφός του τον αγριοκοιτάζει. 

"Κυβέλη μπορώ να σου μιλήσω;" με ρωτάει ξαφνιάζοντας με και τον κοιτάω. "Ιδιαιτέρως."

"Δεν υπάρχει περίπτωση."λέει σχεδόν αμέσως ο Λουκάς και είναι σειρά του Νίκου να τον αγριοκοιτάξει. 

"Δεν ρώτησα εσένα. "

"Δεν με ενδιαφέρει. Δεν σε ξανά αφήνω μόνο σου μαζί της."

"Κυβέλη."λέει αγνοώντας τον Λούκα και τον κοιτάω πιέζοντας τα χείλη μου. Τι στο καλό θέλει;

"Εντάξει. "

"Ετσι και την πειράξεις,θα σε πάρουν από εδώ μέσα 4" τον προειδοποιεί ο Λουκάς καθώς προχωράμε προς το γραφείο του,στο πίσω μέρος της καφετέρειας. Μπαίνουμε μέσα και παρατηρώ πως ο Νίκος δεν κλείνει τελείως την πόρτα,την αφήνει ,ελάχιστα, ανοιχτή. 

"Πως είσαι;" με ρωτάει 

"Καλά."

"Πέρασες καλά το Σαββατοκύριακο;" ξαναρωτάει και σμίγω τα φρύδια μου.Με κάλεσε εδώ για κουβεντούλα;

"Νίκο τι θες; " 

Ξεφυσάει καθώς κάθεται μπροστά από το γραφείο του,το οποίο είναι γεμάτο με χαρτιά, και με κοιτάει.

"Ήθελα να σου ζητήσω συγγνώμη για τις προάλλες."

"Συγγνώμη;"

"Είχα πιει πολύ και..."ξεφυσάει για δεύτερη φορά. "Δεν υπάρχει δικαιολογία γι' αυτό που παραλίγο να κάνω και...έχω αηδιάσει και εγώ με τον εαυτό μου."μου λέει και τα μάτια του συναντούν τα δικά μου. Το βλέμμα του είναι γεμάτο ειλικρίνεια,φαίνεται πως το εννοεί.