"Nanay, tatay, gusto kong tinapay. Ate , kuya gusto kong kape.."
Looking at this children playing cheerfully makes me envy.I hope that I can be like them too. Playing, dancing, shouting and shouting until I get tired. I hope that I am like them. No worries, no doubts, no pains. Just life.
If I just can turn back the time. If.. I.. Can..
But I can't.
I dried my tears. No one should see me like this. No one should be informed what actually I'm experiencing right now. No one.
Tumayo na ako at lumabas ng kwarto. I need to prepare. Kailangan ko pang pumasok.
"Mom, Dad" bati ko sa kanila ngunit parang wala silang nakita. As if they still notice my fcking existence. I'm used to it, anyway.
Lumabas na lang ako ng bahay at pumunta ng school. Pagkapasok ko sa classroom,sinigurado kong suot ko nanaman ang maskara ko. Maskarang karamay ko sa loob na maraming taon. Karamay upang itago ang kalungkutan.
No.
Hindi dapat. Fuck this pain. Fuck this sadness. Hindi pa ba namamanhid ang sarili ko? Marielle. Hayst, Marielle. Kailan ka pa ba mai-immune?
"Jen.." tawag ko sa tinuturing kong kaibigan. Ewan ko lang sa kanya. Akma ko pa siyang kakalabitin dahil mukhang hindi nya narinig ang pagtawag,ko sa kanya ngunit bigla niya na lang ipinadapo ang palad niya sa mukha ko.
"Woah"
"Malandi kasi"
"Attention seeker"
"Bagay yan sa kanya"
Sari-saring kumento ang narinig ko sa kanila. "B-bakit?" tanong ko sa kanya.
"Malandi ka!"
"W-what?"
"Bingi ka ba!? Ha Marielle?! I said malandi ka! Akala mo hindi ko alam na nilalandi mo ang boyfriend ko!? Ang landi-landi mo! Walang hiya ka! Ikaw ang dahilan ng paghihiwalay namin! Ikaw!" akmang susugod pa sya sakin ngunit inawat na sya. Napailing na lang ako at mabilis na tumakbo palabas.
Pumunta ako sa lugar kung saan balak kong wakasan ang lahat. Maybe, it is the right time to do this.
Tumalon ako sa mataas na bangin. Habang pahulog, hindi ko maiwasan maalala ang lahat ng masamang alaala.
Kung paano nila ako tiisin.
Kung paano nila ako ipahiya.
Kung paano nila ako saktan emotionally.
Kung paano nila ako i-down.
Marami pang alaala ang sumaglit sa isipan ko. Ngunit, nang dumapo na ang katawan ko sa lupa, nakaramdam na ako ng panghihina.
Dahan-dahang bumagsak ang talukap ng mga mata ko at ang paghinto ng paghinga ko.
I think it is the end. The end of my forbidden sadness.
BINABASA MO ANG
ONE-SHOT STORIES COMPILATION
Teen FictionSabay-sabay nating subaybayan ang iba't-ibang kwento ng pag-ibig. Mapa-happy ending man ito o tragic. Magkakasama nating saksihan ang kapangyarihan ng mapaglarong tadhana sa magkaibang paraan, pagkakataon at tao.
