Ξανά Από Την Αρχή.

Αντιδράσεις.

"Μην της το πείτε αν γίνεται, σας παρακαλώ." του λέω και γνέφει θετικά...

Θα γινόμουν μπαμπάς...

Ο Γιατρός πάει να φύγει αλλά τον σταματάω.

"Σε ποιο δωμάτιο είναι; μπορώ να πάω να την δω; " ρωτάω.

"Ναι φυσικά. Δωμάτιο 132" απανταει.

"Ποτέ θα βγει;" ξανά ρωτάω.

"Αύριο μάλλον, θα την κρατήσουμε σήμερα για παρακολούθηση." μου λέει και φεύγει.

Πως θα  της το πω...

Πηγαίνω πίσω να ενημερώσω.

"Adrien τι έγινε;" με ρωτάει ο κ. Tom.

"Η Marinette καλά είναι..." λέω όλοι ανακουφιζονται.

"Γιατι είσαι θλιμμένος;" ρωτάει η μαμά μου καθώς με βλέπει.

"Ήταν έγκυος!" λέω και κοιταζοναται μεταξύ τους.

"Θα γίνουμε γιαγιάδες!" πανηγυρίζουν οι δυό τους αλλά ο κ. Tom κάτι κατάλαβε.

"Δεν καταλάβατε... Ήταν." τους λέω και το πανηγύρι φτάνει στο τέλος του.

"Θες να μου πεις ότι... "πάει να πει ο κ. Tom.

"Έχασε το παιδί." λέω και η καρδιά μου γίνεται κομμάτια.

"Πως θα της το πεις;" με ρωτάει η μαμά της.

"Γιατι εγώ! Εσείς είστε οι γονείς της!" διαμαρτυρομαι.

"Εσύ είσαι ο άντρας της!" μου λεει ο κ. Tom.

"Ξέρετε καλύτερα τις αντιδράσεις της και θα της το φέρετε με τρόπο!" ξανά λέω.

"Adrien εσύ θα το πεις πάει και τελείωσε!" φωνάζει η κ. Sabine.

"Συμφωνώ!" λέει και η μαμά μου.

"Εντάξει έχασα! Αλλά δεν θα της το πω εδώ! Θα της το πω σπίτι καλύτερα, μην μας ακούσει και όλο το νοσοκομείο." απαντάω. Κάνω να φύγω αλλά με σταματάει ο πεθερουλης μου.

"Θα μείνει εδώ σήμερα;" με ρωτάει.

"Ναι. " του απαντάω.

"Ωραία θα πάμε να της φέρουμε ρούχα. " λέει η κ. Sabine και φεύγουν μαζί με την μητέρα μου.

Φεύγω για το δωμάτιο της.

Φτάνω στο δωμάτιο και μπαίνω μέσα.

Η Marinette έχει ξυπνήσει και κοιτάει έξω από το παράθυρο μια και το κρεβάτι της είναι δίπλα του.

"Είσαι καλά αγάπη μου;" την ρωτάω.

"Ναι, μια χαρά!" μου λεει και χαμογελάω ψεύτικα.