Ξανά Από Την Αρχή.

Τέλος.

"Gabriel!"

Τι κάνει αυτός εδώ;!

"Marinette τι-"

Εμφανίζεται ο Adrien.

"Πατέρα!" συνεχίζω έκπληκτος.

"Καταλαβαινω αν... Δεν θέλετε να με βλέπετε στα μάτια σας... Αλλά θέλω να σας ζητήσω συγγνώμη..." Μας λέει και παγώνουμε.

"Π-πέρασε μέσα." τραυλίζω.

"Μαμα, ποιος είναι ο κύριος;" ρωτάει η Emma.

Ο Gabriel μένει για λίγο.

"Πάντως θέλω να σας πω πως έχω μετανιώσει για αυτό που έκανα τότε... Φέρθηκα εγωιστικα! Και δεν νοιαστηκα όσο έπρεπε για το παιδί μου. Δεν του έδωσα την σημασία που χρειαζόταν." λέει καθώς κοιτάζει τον Adrien.

"Μπορώ να σε αγκαλιάσω;" τον ρωτάει και ο Adrien τρέχει στην αγκαλιά του πατέρα του.

Όντως μετάνιωσε.

"Σπάνε" την αγκαλιά.

"Και αυτήν η μικρούλα πια είναι;" ρωτάει ενώ σκύβει προς την Emma κι εκείνη επειδή είναι λίγο ντροπαλή κρύβεται από πίσω.

"Έλα βρε... Μην ντρέπεσαι τον παππού σου." της εξηγώ και με κοιτάζει.

"Πως σε λένε;" την ξανά ρωτάει γλυκά.

Δεν έχω ξανά δει αυτήν την πλευρά του Gabriel ποτέ!

"Emma..." απαντάει ντροπαλά.

"Θα μου κάνεις μια αγκαλιά;" την ρωτάει.

Εκείνη χαμογελάει και τον αγκαλιάζει.

"Δυστυχώς προς το παρών θα γνωρίσεις μόνο την Emma. Ο Luis κοιμάται και το άλλο το μωρακι... Θα αργήσει λίγο." του εξηγω και κρατάω την κοιλιά μου.

"Η μαμά θα κάνει κι άλλο μωρό! Εγώ ελπίζω να είναι αγόρι!" απαντάει και γελάμε κάπως.

"Θα δούμε.." απαντάει ο Adrien.

"Πατέρα θέλεις να σου φέρουμε κάτι;" τον ρωτάει ο Adrien.

"Οχι, θα καθησω λίγο με την εγγονή μου αν θέλει και η ίδια!" απαντάει και η Emma ενθουσιάζεται.

"Πάμε να σου δείξω το δωμάτιο μου!" λέει η Emma ενθουσιασμενη, παίρνει τον παππού της από το χέρι και τον οδηγεί στο δωμάτιο της.

"Άλλαξε..." λέω στον Adrien.

"Πολυ. " συμπληρώνει.

"Μαμά! Μπαμπά! Μόνοι μας θα παιξουμε! Ελάτε!" Μας φωνάζει η Emma.

Εγώ με τον Adrien κοιταζομαστε και ύστερα πηγαίνουμε προς τα εκεί.

Ύστερα από λίγη ώρα καταληξε ο Adrien να έχει στους ώμους του την Emma (Για να φαίνεται πιο ψηλή) κι εγώ με τον Gabriel να την  "κινηγαμε"