Rezonans; aynı frekansa sahip iki farklı cismin birlikte oluşturdukları titreşimlerle birbirini yokedişini anlatan fizik bilimine ait bir terim, aynı zamanda Jason ve Serena'nın arasındaki ilişkiyi en iyi şekilde anlatabilecek kelimedir.
Red hood/Ja...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Merhaba! Sizinle konuşmak istediğim ÖNEMLİ bir konu var. Resonance 1k olmuş! Hatta geçmiş, şaşırtıcı olan şey bunu şans üzeri farketmem. Biliyorum belki vote veya yorum size fazla zor geliyor olabilir, zorlayamam ama bir şeyi beğendiyseniz bunu belli edin ki benim içimden de yazmak gelsin. Muhtemelen yazmadığınız için bunların ne kadar değerli olduğunun farkında değilsiniz. Okuduğunuz için gerçekten teşekkür ederim! Sadece okumakla kalmayıp sevip/sevmediğinizi belli ederseniz daha çok sevinirim.
Güneş henüz doğmamışken alnımda hissettiğim hafif öpücükle gözlerimi açtım. Oda karanlıktı ama Jason'un artık ezbere bildiğim yüzü yakınımda olduğu için net görebiliyordum. Farkettiğimde beni yerimden kaldıran şey veda ediyor oluşuydu. Korkunun omurgam boyunca soğuk bir alev gibi gezindiğini hissettim.
"Nereye?" sesim istediğim kadar güçlü çıkmamıştı. Jason elini yanağıma yerleştirip yatağın kenarına oturdu. Yüzümü okşayışı gözlerimin titreyerek kapanmasına sebep oldu, eğer gerçekten gidiyor olduğunu düşünmeseydim öylece dururdum. Gözlerimi konuşması ile tekrar açtım.
"Biriyle görüşmem gerek."
Elini ellerim arasına alıp sadece yüzünü inceledim. Ne diyebilirdim ki? O endişeli bakışlarımı yanlış anlamış olmalı ki konuşmaya başladı; "Merak etme, Roy ve başka bir dostum senin güvenliğinden emin olacak ben yokken. İstediğim kişiyi bulur bulmaz döneceğim."
Gitmeyi istemediği belliydi. Yapması gerektiği bir şey olduğunu anlamıştım ama eğer ona gitme dersem kalacağını biliyordum. Gönülsüzdü. Dudaklarına ufak bir öpücük kondurdum, şu ana kadar olan hiçbir öpücüğümüze benzemiyordu. Kimi aradığını sormak istiyordum, en azından geri döndüğünde tek parça olacağını bilmek.
"Şşş."
Yüzüme yavaş ve ufak öpücükler bırakana kadar gözlerimden yaş süzüldüğünü farkında değildim. Ağlamıyordum. Ağlamama gerek yoktu, bunu biliyordum.
"Kötü biri değil. Sadece sevmediğim bir insan ama seni güvende tutmama yardım edecek."
Yüzündeki elini tutup kucağıma indirdim, onu onaylar şekilde başımı salladım.
"Sana bir şey olmasına asla izin vermeyeceğim."
Dudaklarıma son kez öpücük kondurup çantası ile birlikte dışarı çıkana kadar işin ne kadar ciddi olduğunu anlamamıştım. İşin daha derin, daha tehlikeli olduğunu o an kavradım. Geri uzanırken başucu saatini kontrol ettim, saat 02.47'ydi. Neden bu saatte çıkmıştı?
