BİZİM İÇİN

-TAŞINIYORUZ

Arkadaşlar yorum yapıp ekranın aşağı sol kısmındaki yıldıza tıklamayı unutmayın 🖤
Sizleri seviyorum..

Uçağa bindiğimizde anneme göstermeyerek babamın mezarından alıp küçük kavanoza koyduğum toprağı çantamdan çıkardım ve ona doyasıya baktım. Babamdan kalan tek şey buydu bana ve onu ömrümün sonuna dek saklayacaktım..
Annemin görme ihtimalini göz önünde bulundurarak küçük cam kavanozu hemen çantama koydum. Uzun yolculuk olacağı için çantamdan kulaklığımı çıkartıp kulağıma taktım ve telefonumdan şarkılar listesine girerek en sevdiğim şarkılardan birini açtım.
Manga: Dursun Zaman şarkısını mırıldanmaya başladım..
'Her sabah doğan güneş
Bir sabah doğmaz oldu
Elleri ellerimden kayıp giden
Yıldız oldu...'
Ben şarkıyı mırıldanırken annem birden beni dürttü ve susmamı söyleyen işaretler yaptı. Anlaşılan o ki mırıldanayım derken tüm uçak beni dinliyordu. Bende böyleyim işte sevdiğim şarkıları dinlemekle yetinemiyordum illa o şarkıya eşlik etmem gerekiyordu bende böyle keyif alıyordum ne yapayım??
Telefondan şarkılar artık kendi kendine sırayla çalmaya başlamıştı ve bende kafamı uçağın camına yaslayıp yolculuk bitene kadar uyumayı denedim. Ama olmadı seslerden dolayı uyuyamıyordum.Bende telefonumu alarak sosyal medya hesaplarıma giriş yaptım. Biraz twitter'da gezindikten sonra instagram hesabıma girdim. Bu aralar çok boşlamıştım ve takipçim düşmüştü. Gerçi benim bu tepkimi duyanda beni instagram fenomeni sanıcak ya pehh. Tamam sosyal medya kullanmayı seviyordum ama o kadar hastası da değildim. Hergün hikaye atmasamda haftada bir en azından atıyordum. Ben instagramda gezinirken birden hostes konuşmaya başladı ve bende hostesin çağrılarına kulak verdim."Sayın yolcularımız uçağımız Ankaraya havalimanına yaklaşmış bulunmakta ve inişe geçmek üzeredir. Lütfen emniyet kemerlerinizi takıp telefonlarınızı kapatınız." Diyerek yolcuları uyardı.
Instagramdan çıkış yapıp telefonumu uçuş moduna aldıktan sonra inmek için beklemeye koyuldum.. Ankara' da doğup büyümeme rağmen ne çevrem vardı ne de kardeşim diyebileceğim bir kişilikte insan. Aslında Ankarada özlediğim tek şey evimdi. Ha bide ipek vardı ama özledim denemez. Yani olmasada olurdu, zaten onun benden başka birsürü arkadaşı vardı kuzenleri filan. Ama benim annemde babamda tek çocuklardı benim gibi. O yüzden ne halam, ne dayım, ne amcam, ne de teyzem vardı. Bunlar olmadığı için kuzenimde yoktu. 17 senelik ömrümde kimseye güvenmemiştim, ve güvenmeyi de düşünmüyordum..
Uçak bir anda sallanınca yere iniş yaptığımızı anladım ve annemle birlikte toparlanmaya başladık. Hostes geldi ve rutin konuşmalarını yaptıktan sonra geri gitti.Hostesin konuşmalarını dinledikten sonra dediklerini yapıp uçaktan sırasıyla inmeye başladık. Uçaktan inip havalimanına geldiğimizde annem lavaboya gideceğini söyledi ve bende valiz sırasına girip valizlerimizi almak için sıraya girdim. Benim olan anneminkinden daha önce gelmişti, annemin valizi ise benimkinden biraz daha geç gelmişti.Ben valizleri alıp tam çıkışa doğru ilerlerken annem geldi ve kendi valizini aldıktan sonra bir taksi durdurdu, ve eve gitmek için adresi verdi. Yaklaşık 20 dakika sonra eve gelmiştik. Ben hemen odama çıkıp babamın son ve tek hatırası olan o küçük kavanozdaki kumu bana ait olan küçük bir kilitli kutunun içine koyup yatağımın altına yerleştirdim. Kıyafetlerimide dolabıma dizerek işlerimi bitirdim. Ilık bir duş almanın iyi geleceğini düşünerek gerekli olan çamaşır ve kıyafetlerimi alıp banyoya girdim. Duşumu aldıktan sonra üstüme kıyafetlerimi giyip saçlarımı kurulayıp direkt yatağa yattım ve derin bir uykuya daldım...
Sabah uyandığımda annemin yanında olduğunu farkettim, bu gece yanımda yatmıştı sanırım. Ben annemi rahatsız etmeden sesizce yataktan doğrulduğum anda annem: " Asya kızım." Diyerek selendi. "Efendim anne" dedim. "Sana birşey söylemem gerek." Diyerek o da yataktan doğruldu. Hiçbir tepki vermeden sadece anneme odaklandım ve konuşmaya devam etti. "Bak kızım daha italyadan döneli 1 gün bile olmadı ama benim tayinim çıktı. Ve malesef burdan taşınıyoruz. Sen sormadan ben söyleyeyim, Istanbul'a gidiyoruz hemde 2 gün içinde gitmemiz lazım." Diyerek konuşmasını bitirdi. "Anladım anne." Diyerek tepki verdim. Zaten burda kimsem yoktu ve artık sadece annemle ben vardık. Aslında iyiydi benim için herşeye yeniden başlamak iyi olacaktı sanırım...

Arkadaşlar bu bölüm çok uzun olmasada elimden geleni yaptım. Asıl hikaye 3. Bölümde başlıyor beklemede kalın. Sizleri seviyorum 🖤
Bak hemen sol alt köşede bir yıldız var ona tıklayarak bana destek olur musun :))