Ριγκολέτο (#ιστορικό2020)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ι'

Η πόρτα άνοιξε με θόρυβο λοιπόν, κι ο Ριγκολέτο, όταν στράφηκε προς τα εκεί είδε μ' έκπληξη την κόρη του να τρέχει προς το μέρος του και να πέφτει στην αγκαλιά του.
"Θεέ μου! Τζίλντα!" έκανε ξαφνιασμένος καθώς την έσφιγγε πάνω του. Κοίταξε τους αυλικούς. "Μου την δώσατε πίσω!" είπε.
Οι αυλικοί κοιτάχτηκαν μεταξύ τους απορημένοι. Ο Μαρούλλο είχε εκνευριστεί απίστευτα, αλλά δεν μπορούσε να πάει κόντρα στην απόφαση του Δούκα να δώσει το κορίτσι πίσω στο Ριγκολέτο. Γύρισε την πλάτη κι έφυγε από την αίθουσα με μεγάλα θυμωμένα βήματα. Ο Ριγκολέτο τον ακολούθησε με τα μάτια. Κοίταξε τον Μπόρσα και τον Τσεπράνο που στέκονταν μπροστά μπροστά.
"Ένα αστείο ήταν όλο, έτσι;" ρώτησε τους αυλικούς προσπαθώντας να γελάσει. "Μια πλάκα...κι εγώ που έκλαιγα πριν τώρα μπορώ να γελάω, σωστά;"

Όμως τότε ένιωσε τα δάκρυα της Τζίλντα να του βρέχουν τα ρούχα και γύρισε προς το μέρος της. Της σήκωσε το κεφάλι και είδε τα μάτια της κόκκινα και βρεγμένα.
"Μα εσύ γιατί κλαις ακόμη, αγγελούδι μου;" τη ρώτησε.
Η Τζίλντα κούνησε το κεφάλι της. "Πάρε με από δω πατέρα, σε παρακαλώ!" είπε μέσα στους λυγμούς της. Ο Ριγκολέτο ήταν ακόμη μπερδεμένος.
"Τι..."
Τότε ο Μπόρσα μπήκε στη μέση. "Παρ' την και φύγε" είπε επιτακτικά στον Ριγκολέτο. "Τώρα. Γρήγορα"

Ο Ριγκολέτο τον κοίταξε και διάβασε στο βλέμμα του άγχος. Πράγματι, ο Μπόρσα ήταν ο μόνος που διαφωνούσε κρυφά με όλη εκείνη την ιστορία, που αν και αντιπαθούσε τον Ριγκολέτο δεν ήθελε να του κάνει κακό και που ένιωσε μια κάποια ευαισθησία όταν τον είδε αγκαλιά με την Τζίλντα.
Ο Ριγκολέτο σηκώθηκε, κρατώντας την σφιχτά πάνω του. Διέσχισαν τη μεγάλη αίθουσα κι ένιωθε όλα τα βλέμματα καρφωμένα πάνω τους. Ένας άσχημος, χτυπημένος καμπούρης κι ένα κορίτσι που έκλαιγε και περπατούσε πλάι του. Εκείνος κούτσαινε, αυτή έσερνε τα βήματά της. Θα γελούσαν τώρα οι αυλικοί από μέσα τους. Τι υπέροχο θέαμα γι' αυτούς! Ο γελωτοποιός που τόσο μισούσαν τους είχε ικετέψει να τον λυπηθούν και τώρα έφευγε με την ουρά στα σκέλια!
Δεν θα ξαναπατούσε στο κάστρο. Είχε ντροπιαστεί. Και, το χειρότερο, κόντεψε να χάσει το μόνο πράγμα που μετρούσε για εκείνον σε αυτή τη ζωή.

Γύρισαν στο σπίτι, που ήταν τελείως άδειο. Η Τζίλντα κοίταξε τριγύρω.
"Πού είναι η Τζοβάνα;" ρώτησε. "Της έκαναν κακό;"
"Όχι" απάντησε ο Ριγκολέτο. "Την έδιωξα"
"Τι;" τρόμαξε η Τζίλντα. Σκούπισε τα μάτια της. "Γιατί;"
"Δεν ρισκάρω πια να μένει κανείς άλλος σε αυτό το σπίτι μαζί σου εκτός από μένα" είπε ο Ριγκολέτο. "Μη στενοχωρηθείς καθόλου για αυτή την υποκρίτρια" πρόλαβε τη Τζίλντα. "Σε βεβαιώνω ότι χάρηκε που έφυγε. Πήρε τα χρήματά της κι εξαφανίστηκε. Ούτε που νοιάστηκε για το αν έπαθες κακό"